تفاوت اختلال شخصیت مرزی و اختلال دوقطبی

اختلال شخصیت مرزی و اختلال دوقطبی بیماری‌های روانی هستند که با نوسانات خلقی چشمگیر، مرتبط هستند. اختلال دوقطبی یک اختلال خلقی و اختلال شخصیت مرزی یک اختلال شخصیت است. اختلال شخصیت مرزی و اختلال دوقطبی علائم مشترکی دارند اما در واقع دو وضعیت متفاوت با رویکردهای مختلف درمان هستند. تشخیص شرایط سلامت روان می‌تواند چالش‌برانگیز باشد، زیرا هیچ آزمایش بیولوژیکی وجود ندارد که بتواند یکی را از دیگری را تشخیص دهد.

با اسکیمالوژی همراه باشید تا تفاوت بین اختلال شخصیت مرزی و اختلال دوقطبی را با هم مرور کنیم.

با توجه به برخی علائم مشترک، اختلال شخصیت مرزی و اختلال دوقطبی اغلب با یکدیگر اشتباه گرفته می‌شوند. با این حال، تفاوت اختلال شخصیت مرزی در مقابل دوقطبی می‌تواند به تشخیص کمک کند. این دو نیز علل و درمان‌های متفاوتی دارند.

این مقاله تفاوت‌ها و شباهت‌های بین اختلال شخصیت مرزی و اختلال دوقطبی را مورد بحث قرار می‌دهد. همچنین دلایل و درمان‌های مختلف این دو وضعیت سلامت روان را شرح می‌دهد.

هر دو اختلال شخصیت مرزی و اختلال دوقطبی شامل نوسانات خلقی و رفتارهای تکانشی است، اما برخی از ویژگی‌های متمایز هر کدام وجود دارد.

ویژگی‌های اختلال دوقطبی

اختلال دوقطبی که قبلا به عنوان افسردگی شیدایی شناخته می‌شد، با نوسانات گسترده در سطح خلق و انرژی مشخص می‌شود. دوره‌های انرژی بسیار بالا، سرخوشی و احساس بزرگ‌نمایی از نشانه‌ها مانیا است، در حالی که غم و اندوه شدید، انرژی کم و ناامیدی نشان‌دهنده‌ی چرخه‌‌ی افسردگی این اختلال است.

در طول مرحله مانیا، فرد ممکن است رفتار پرخطر و تکانشی داشته باشد. افکار بسیار سریع می‌شوند و نیاز به خواب بسیار کاهش می‌یابد. در مرحله افسردگی، فرد مبتلا به اختلال دوقطبی به شدت احساس خستگی، غمگینی و ناامیدی می‌کند. بسیاری از بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی به اشتباه افسردگی بالینی تشخیص داده می‌شوند.

ویژگی‌های اختلال شخصیت مرزی

در حالی که اختلال شخصیت مرزی در مورد رفتار تکانشی و نوسانات خلقی به اختلال دوقطبی شباهت دارد، اختلال شخصیت مرزی متفاوت است زیرا با الگوهای روابط ناپایدار مشخص می‌شود. افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی بسیار حساس هستند و با مدیریت احساسات خود مبارزه می‌کنند. اغلب آنها به مکانیسم‌های مقابله‌ای ناکارآمد مانند آسیب رساندن به خود روی می‌آورند.

فرد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی اغلب با ترس شدید از رهاشدگی شکنجه می‌شود که منجر به روابط ناپایدار یا ماندن در روابطی می‌شود که کارساز نیستند. آنها واکنش‌های عاطفی شدیدی را نسبت به رویدادهای ناراحت‌کننده یا ناامید‌کننده زندگی تجربه می‌کنند. آنها معمولاً بسیار خودانتقادگر هستند و ممکن است رفتارهای خودآزاری داشته باشند.

نشانه‌های اختلال شخصیت مرزی و مقابل دوقطبی

اختلال شخصیت مرزی و دوقطبی برخی از ویژگی‌های مشابهی دارند، اما الگوهای نشانه‌ها، مدت زمان و محرک‌های متفاوتی دارند.

برخی از نشانه‌ها در یکی از این اختلال‌ها از دیگری شایع‌تر است. برای مثال، اختلال شخصیت مرزی و دوقطبی هر دو با آشفتگی عاطفی و رفتار تکانشی مشخص می‌شوند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی اغلب روابط شخصی ناپایدار دارند که در اختلال دوقطبی رایج نیست.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی همچنین ممکن است نشانه‌های پرخاشگری کنترل‌نشده را نشان دهند. ماهیت تکانشی اختلال شخصیت مرزی می‌تواند باعث شود که فرد به رفتارهای اعتیادآور مانند مصرف مواد مخدر و قمار تمایل بیشتری داشته باشد. یک رویداد آسیب‌زا یا استرس‌زا نیز می تواند باعث افزایش علائم اختلال شخصیت مرزی شود

یکی دیگر از ویژگی‌های اختلال شخصیت مرزی، دونیمه‌سازی نامیده می‌شود. این اصطلاح، که به دو قسمت شدن دو چیز اشاره دارد، زمانی است که فردی قادر به داشتن دیدگاه‌های عاطفی متضاد در رابطه با خود و دیگران نباشد. معمولاً یک مکانیسم مقابله‌ای یا دفاعی برای مدیریت ترس شدید از رهاشدگی است و می‌تواند منجر به رفتارهای تکانشی و مشکلات روابط شود.

نشانه‌های اصلی دوقطبی شامل تغییرات چشمگیر در حالات خلقی است. دوره‌های اوج، یا دوره‌های بالا، گسترده یا تحریک‌پذیر، دوره‌های شیدایی در نظر گرفته می‌شوند. دوره‌های پایین، یا غمگین، خالی یا ناامید‌کننده، دوره‌های افسردگی هستند. تجربه هر دو دوره شیدایی و اپیزودهای افسردگی، اختلال دقطبی را از اختلال افسردگی اساسی (MDD) متمایز می‌کند، که فقط دوره‌های افسردگی بر آن غالب است.

همچنین مهم است که بدانیم دوره‌های شیدایی در اختلال دوقطبی لزوماً مفید نیستند، حتی اگر جایگزینی برای دوره‌های افسردگی باشند. افرادی که شیدایی را تجربه می‌کنند می‌توانند بی‌پروا باشند. آنها اغلب فاقد خودآگاهی هستند و نمی‌توانند درک کنند که انگیزه‌هایشان چگونه بر خود و دیگران تأثیر می‌گذارد.

افراد مبتلا به اختلال دوقطبی I اغلب چرخه‌هایی دارند که از حالت افسردگی به حالت شیدایی تغییر می‌کند. علائم شیدایی گاهی اوقات شامل نشانه‌ها‌ افسردگی در دوره شیدایی است که به آن ویژگی‌های مختلط می‌گویند.

بین چرخه‌ها، افراد مبتلا به اختلال دوقطبی اغلب دوره‌هایی از سلامتی واقعی بدون نشانه‌ها را دارند که هفته‌ها، ماه‌ها یا سال‌ها طول می‌کشد.

از سوی دیگر، افرادی که مبتلا به اختلال شخصیت مرزی تشخیص داده شده‌اند، معمولاً علائم عاطفی روزانه پایدارتری دارند که می‌تواند بر زندگی روزمره تأثیر بگذارد.

اختلالات خلقی در مقابل اختلالات شخصیتی

تفاوت اصلی بین اختلال شخصیت مرزی و اختلال دوقطبی این است که اختلال دوقطبی یک اختلال خلقی است در حالی که اختلال شخصیت مرزی یک اختلال شخصیت است. اختلالات خلقی دسته‌ای از اختلالات هستند که با تغییرات جدی در خلق متمایز می‌شوند.

اختلالات شخصیت با شیوه‌های تفکر، احساس و رفتار متفاوت از انتظارات اجتماعی مشخص می‌شود که باعث ایجاد مشکل در عملکرد یا پریشانی می‌شود.

تشخیص اختلال شخصیت مرزی و اختلال دوقطبی

تشخیص اختلال شخصیت مرزی و اختلال دوقطبی ممکن است دشوار باشد و تشخیص اشتباه غیرمعمول نیست. هر دو نیاز به معاینات پزشکی و روانشناسی برای رد سایر مسائل احتمالی دارند. برای تشخیص اختلال دوقطبی، علاوه بر مصاحبه و ارزیابی کامل، ممکن است از بیمار خواسته شود که یک رکورد روزانه از خلق، سطح انرژی و الگوهای خواب خود داشته باشید.

تشخیص اختلال شخصیت مرزی بر اساس یک علامت یا علامت خاص نیست. ممکن است یک ارزیابی روانشناختی شامل تکمیل پرسشنامه وجود داشته باشد.

تفاوت‌های کلیدی بین تفاوت اختلال شخصیت مرزی و اختلال دوقطبی

هنگامی که یک فرد مبتلا به اختلال دوقطبی در یک دوره مانیا یا افسردگی نیست، ثباتی را نشان می‌دهد که شخصیت مرزی نشان نمی‌دهد. اگر یک فرد دوقطبی بین دوره‌ها باشد، می‌تواند عملکرد خوبی داشته باشد. آن‌ها می‌توانند روابط عمیقی داشته باشند که ممکن است به دلیل دوره‌های بیماری آنها مختل شود، اما وقتی دوره‌هایی را تجربه نمی‌کنند، ثباتی دارند که شما در فرد مرزی نمی‌بینید.

اختلال دوقطبی بیشتر در بیولوژی سیستم عصبی ریشه دارد و بیشتر به دارو پاسخ می‌دهد. آسیب‌شناسی مرزی علاوه بر زیست‌شناسی مغز و سیستم عصبی، وضعیت روان‌شناختی را در بر می‌گیرد. یک وضعیت بیولوژیکی‌تر مانند اختلال دوقطبی فاقد این جنبه‌های روانشناختی عمیقاً ریشه‌دار یا روش‌های دیدن جهان و درک خود و دیگران است که مشخصه اختلالات مرزی است.

علل اختلال شخصیت مرزی و اختلال دوقطبی

تعدادی از عوامل پیچیده وجود دارد که می‌تواند باعث اختلال شخصیت مرزی و اختلال دوقطبی شود.

بسیاری از تجربیات مربوط به اختلال در تنظیم عاطفی در اختلال شخصیت مرزی در پاسخ به رابطه است، در حالی که نشانه‌های دوقطبی می‌تواند توسط طیف گسترده‌ای از عوامل، از جمله عدم تعادل شیمیایی در مغز و رویدادهای استرس‌زا در زندگی، ایجاد شود.

علل اختلال شخصیت مرزی

علت دقیق اختلال شخصیت مرزی به طور کامل شناخته نشده است، اما تحقیقات نشان می‌دهد که می‌تواند تحت تاثیر عوامل محیطی، به ویژه عواملی که در اوایل دوران کودکی هستند، باشد.

سابقه سوء استفاده عاطفی، فیزیکی یا جنسی یا غفلت والدین در افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی شایع است. سوءمصرف مواد والدین یکی دیگر از دلایل بالقوه است. تحقیقات نشان داده است که تجربه استرس و تروما در دوران کودکی و ناتوانی در کنار آمدن با آن می‌تواند به اختلال شخصیت رمزی در مراحل بعدی زندگی کمک کند.

ژنتیک، عدم تعادل شیمیایی، و ساختار مغز نیز ممکن است در اختلال شخصیت مرزی نقش داشته باشد. افراد با سابقه خانوادگی اختلال شخصیت مرزی در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به این بیماری هستند. بسیاری از افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی عملکرد انتقال‌دهنده‌های عصبی مغز، به ویژه سروتونین را تغییر داده‌اند.

مطالعات نشان داده‌اند که افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی می‌توانند تغییرات ساختاری و عملکردی در مغز داشته باشند، به ویژه در مناطقی که تکانه‌ها و تنظیم هیجانی را کنترل می‌کنند مانند آمیگدال، هیپوکامپ و قشر اوربیتوفرونتال.

علل اختلال دوقطبی

علل اختلال دوقطبی پیچیده است. اکثراً موافقند که هیچ علت واحدی وجود ندارد و ترکیبی از عوامل اغلب در ایجاد اختلال دوقطبی نقش دارند. افرادی که یک خویشاوند مستقیم دارای اختلال دوقطبی دارند بیشتر احتمال دارد به آن مبتلا شوند. برخی از تحقیقات همچنین نشان می‌دهد که افراد دارای ژن‌های خاصی، بیشتر در معرض ابتلا به اختلال دوقطبی هستند.

محققان بر این باورند که عدم تعادل شیمیایی در اختلال دوقطبی نقش دارد. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد عدم تعادل در یک یا چند انتقال‌دهنده عصبی ممکن است منجر به علائم دوقطبی شود.

برخی از تمایزات تشخیصی ظریف بین اختلال شخصیت مرزی و اختلال دوقطبی:

مدت: یک دوره شیدایی یا افسردگی دوقطبی می‌تواند هفته‌ها، ماه‌ها یا بیشتر طول بکشد. در مقابل، افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی دوره‌های کوتاه‌تری از بی‌ثباتی خلقی دارند که به استرس واکنش نشان می‌دهند.

به غیر از مبتلایان به اختلال دوقطبی تندچر سریع، افراد مبتلا به اختلال دوقطبی معمولاً چرخه‌های خلقی دارند که هفته‌ها تا ماه‌ها طول می‌کشد. افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی معمولاً تغییرات خلقی ناگهانی و کوتاه مدت دارند که چند ساعت یا چند روز طول می‌کشد.

• سابقه خانوادگی: عوامل ژنتیکی نیز می‌توانند به تمایز این دو کمک کنند. اختلالات خلقی، مانند دوقطبی، بیشتر از اختلال شخصیت مرزی از طریق اعضای خانواده منتقل می‌شود.
• خواب: تغییرات خواب اغلب نشانه اولیه اختلال دوقطبی است. در طول یک دوره دوقطبی، ممکن است فرد برای روزها بیدار باشد بدون اینکه احساس خستگی کند. در همین حال، الگوهای خواب کمتر در اختلال شخصیت مرزی تحت تأثیر قرار می‌گیرند. افراد مبتلا به اختلال دوقطبی در طول دوره‌های شیدایی و افسردگی، چرخه‌های خواب بسیار مختل می‌شوند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی می‌توانند یک چرخه خواب منظم داشته باشند.
• روابط: افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی در تعامل با دیگران چالش‌های متمایزتری دارند، بنابراین آنها اغلب سابقه روابط شخصی آشفته دارند یا ممکن است دوستان نزدیک و قابل اعتمادی نداشته باشند. بسیاری از افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی روابط بسیار شدید و پر از تعارض دارند. افراد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است به دلیل شدت نشانه‌ها در حفظ روابط با مشکل مواجه شوند.
• خودآزاری: رفتارهای خودآزاری مانند بریدن در اختلال شخصیت مرزی شایع‌تر است. بر اساس برخی برآوردها، 75 درصد از افراد مبتلا به BPD به خود آسیب رسانده‌اند. آنها ممکن است خودآزاری را وسیله‌ای برای تنظیم هیجانی یا راهی برای کنترل احساسات ناپایدار یا شدید بدانند. اگرچه خودآزاری در افراد مبتلا به اختلال دوقطبی کمتر از افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی است، اما میزان اقدام به خودکشی بالاتر است.
• مانیا: افراد مبتلا به اختلال دوقطبی زمانی که دوره‌ای از مانیا را تجربه می‌کنند، به صورت تکانشی عمل می‌کنند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی نیز تمایل دارند که به صورت تکانشی عمل‌کنند، اما این رفتار با مانیا ارتباطی ندارد.
• تاریخچه تروما: علت اختلال شخصیت مرزی نامشخص است، اما بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری در دوران کودکی یا نوجوانی خود تروما را تجربه کرده‌اند. نمونه‌هایی از تروما عبارتند از سوء‌استفاده، رهاشد\ی، ناملایمات شدید، روابط ناپایدار در زندگی خانوادگی، و قرار گرفتن در معرض تعارض.

غیر معمول نیست که اختلال شخصیت مرزی و اختلال دوقطبی به طور همزمان رخ دهند. تحقیقات کنونی نشان می‌دهد که 10 تا 20 درصد از افراد مبتلا به اختلال دوقطبی نیز اختلال شخصیت مرزی دارند.

درمان اختلال شخصیت مرزی و اختلال دوقطبی

موثرترین درمان برای اختلال شخصیت مرزی و اختلال دوقطبی یک برنامه درمانی شخصی است که با نشانه‌ها، نیازهای شخصی و سبک زندگی مطابقت دارد.

اختلال شخصیت مرزی

روان‌درمانی خط اول درمان برای افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی است. انواع مختلفی از روان درمانی در اختلال شخصیت استفاده می‌شود، از جمله:

• اختلال شخصیت مرزی در درجه اول با روان‌درمانی همراه با داروهایی درمان می‌شود که می‌توان از آن‌ها برای درمان برخی از علائم مانند اضطراب و افسردگی که همراه با BPD هستند استفاده کرد. داروها همچنین برای کاهش تکانشگری یا میل به مواد مورد استفاده قرار می گیرند.
• رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT) نشان داده شده است که یک درمان موثر برای BPD است و درمان فردی و گروه درمانی را ترکیب می‌کند.
• گزینه دیگر روان‌درمانی متمرکز بر انتقال (TFP) است که به افراد کمک می‌کند میل به آسیب رساندن به خود را مدیریت کنند.
• درمان مبتنی بر ذهنیت (MBT) نوعی درمان مبتنی بر شواهد است که برای درمان اختلال شخصیت مرزی استفاده می‌شود.
• هیچ دارویی به طور خاص برای اختلال شخصیت مرزی وجود ندارد، اما ممکن است داروها برای مشکلاتی مانند افسردگی یا اضطراب تجویز شوند. اگر ایمنی فرد در خطر باشد، ممکن است بستری شدن در بیمارستان توصیه شود.

مزایای داروها برای اختلال شخصیت مرزی کمتر مشخص است. در برخی موارد، روانپزشک ممکن است داروهایی را برای درمان نشانه‌های خاص مانند نوسانات خلقی، افسردگی و سایر اختلالات روانی همزمان توصیه کند.

تنظیم سبک زندگی که خلق متعادل را تقویت می‌کند و تمرین عادات مراقبت از خود، مانند خواب منظم و ورزش، و شرکت در آموزش‌های روان‌شناختی، می‌تواند به کنترل این وضعیت کمک کند.

اختلال دوقطبی

پزشکان می‌توانند اختلال دوقطبی را با داروها و روان‌درمانی درمان کنند. به طور معمول، روانپزشکان تثبیت‌کننده‌های خلق و داروهای ضد‌روان‌پریشی نسل دوم را برای درمان اختلال دوقطبی تجویز می‌کنند. آن‌ها همچنین ممکن است داروهای ضدافسردگی را برای درمان دوره‌های افسردگی در اختلال دوقطبی تجویز کنند.

روان‌درمانی‌هایی که می‌توانند برای درمان اختلال دوقطبی استفاده شوند عبارتند از درمان شناختی-رفتاری و آموزش روان‌شناختی. سایر درمان‌هایی که به طور خاص برای درمان اختلال دوقطبی طراحی شده‌اند عبارتند از: ریتم‌درمانی بین‌فردی و اجتماعی و درمان خانواده‌محور.

گاهی اوقات اختلال دوقطبی با الکتروشوک درمان می‌شود، یک روش تحریک مغز که برای درمان دوره‌های شیدایی و افسردگی شدید یا مقاوم به درمان استفاده می‌شود، یا تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال، که مغز را با امواج مغناطیسی تحریک می‌کند تا به درمان انواع فرعی افسردگی کمک کند.

رویکرد درمان معمولا برای این اختلال شخصیت مرزی و اختلال دوقطبی متفاوت است. درمان اختلال دوقطبی شامل داروهایی مانند تثبیت‌کننده‌های خلق یا داروهای ضدروان‌پریشی است. دارو معمولاً با روان درمانی ترکیب می‌شود.

از آنجایی که اختلال شخصیت مرزی و اختلال دوقطبی می‌توانند شرایط مادام‌العمر باشند، درمان مداوم ضروری است.

• اختلال شخصیت مرزی نوعی اختلال شخصیت است که باعث می‌شود افراد احساس، فکر، ارتباط و رفتار متفاوتی نسبت به افراد بدون این بیماری داشته باشند.
• اختلال دوقطبی نوعی اختلال خلقی است که دسته‌ای از بیماری‌هاست که می‌تواند باعث تغییرات شدید خلق شود.
• افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی یک چرخه مداوم از خودانگاره، خلق و رفتارهای متفاوت را تجربه می‌کنند.
• این الگوها معمولاً مسائلی را ایجاد می‌کنند که بر زندگی و روابط یک فرد و نحوه درک و ارتباط آنها با دیگران تأثیر می‌گذارد.
• بر اساس منبع معتبر موسسه ملی سلامت روان، حدود 1.4 درصد از بزرگسالان در ایالات متحده دارای اختلال شخصیت مرزی هستند.
• اختلال دوقطبی بر خلق، انرژی، افکار، سطح فعالیت و عملکرد فرد در چرخه‌هایی تأثیر می‌گذارد که می‌تواند از روزها تا ماه‌ها ادامه یابد. این بیماری شایع‌تر از اختلال شخصیت مرزی است و تقریباً 2.6 درصد از جمعیت ایالات متحده را تحت تأثیر قرار می‌دهد.