پدر خوب مغز متفاوتی دارد

عصب شناسی مغز پدران: پدر خوب مغز متفاوتی دارد

به طور سنتی پدرها بیرون از خانه کار می‌کنند و وقت اندکی را برای سپری کردن با خانواده و به خصوص فرزندان خود دارند. بنابراین مطالعه روی پدران در ارتباط با خانواده بسیار سخت بود.

اما قرنطینه این فرصت را در اختیار دانشمندان روانشناسی قرار داد تا به بررسی و مقایسه پدرانی که به والدگری خود اعتماد داشتند و می‌توانستند رابطه خوبی با کودکان خود داشته باشند و پدرانی که این چنین نبودند بپردازند.

این مطالعه از طرف انیستیتوی پدری انگلیس در بهار ۲۰۲۰ انجام شده است. نتایج این مطالعه که روی ۲۰۴۵ پدر انجام شده است در ژورنال رشد کودک و عصب‌شناسی اجتماعی منتشر شده است.

این مطالعه نشان داد پدرانی که نگرش‌های مثبتی نسبت به توانمندی فرزندپروری خود و به به طور کلی به پدر بودن دارند مغزهای متفاوتی نسبت به سایر پدرانی که فاقد این نگرش‌های مثبت هستند دارند.

روش پژوهش

تعداد مطالعاتی که نقش پدر در رشد کودک را بررسی می‌کنند در چند سال اخیر افزایش یافته است. با وجود این اکثریت مطالعات روی مادران تمرکز کرده‌اند به این دلیل که بار فرزندپروری عموما روی شانه‎‌های مادران است و بیشتر در دسترس پژوهشگران قرار دارند. برای پر کردن این شکاف محققان این پژوهش رابطه پدر – کودک را از دیدگاه دلبستگی مورد مطالعه قرار دادند.

در گام اول پژوهشگران از ۶۶ پدر و کودک ۵ تا ۶ ساله آنها درخواست کردند که در آزمایشگاه با یکدیگر به ساختن یک پازل مشغول شوند. در حالی که پدران و کودکشان در حال حل پازل بودند چه با هم و چه به صورت مستقل پژوهشگران از طریق تصویربرداری کارکردی از مغز، مغزهای آن‌ها را اسکن کردند. سپس پژوهشگران به بررسی هماهنگی عملکرد مغز کودک و پدر در طول حل پازل پرداختند.

هماهنگی به این صورت به دست می‌آید که کاهش یا افزایش فعالیت در مغز در هر دو نفر در یک زمان مشخص شبیه هم باشد.

در گام دوم، برای عصب شناسی مغز پدران پژوهشگران آناتومی مغز 50 نفر از پدران را با MRI بررسی کردند. هدف اصلی از این کار بررسی هیپوتالاموس بود. هیپوتالاموس در فرآیندهای روانشناختی مختلفی مانند تولید هورمونها و حفظ دمای بدن نقش دارد اما نقش مهیم در فرزندپروری و مراقبت هم دارد.

در نهایت از پدران خواسته شد که به دو پرسشنامه در مورد باورهای مراقبتی و فرزندپروری پاسخ دهند. یکی از این پرسشنامه‌ها میزان اعتقاد پدران به توانمندی خود در فرزندپروری را مورد سنجش قرار می‎‌داد و پرسشنامه دیگر میزان لذت بردن پدران از فرزندپروری را.

نتایج عصب شناسی مغز پدران

نتایج نشان داد که هماهنگی مغز پدران و کودکان زمانی هنگامی که پدران اعتقاد دارند که از پس فرزندپروری بر می‌آیند بیشتر است. به عبارت دیگر پدرانی که به توانمندی‌های خود در فرزندپرروی باور دارند با کودکان خود هماهنگ‌تر هستند.

از طرف دیگر هر چه میزان باور پدر به توانمندی خود بیشتر بود اندازه هیپوتالاموس آنها نیز بزرگتر بود. علاوه براین  اندازه هیپوتالاموس با میزان لذت پدران از فرزندپروری رابطه داشت.

این مطالعه به صورت همبستگی انجام شده است و نمی‌توان اندازه هیپوتالاموس را علت فرزندپروری خوب و مثبت در نظر گرفت. معلوم نیست که آیا پدران خوب هیپوتالاموس بزرگتری را رشد می‌دهند یا اینکه چون هیپوتالاموس بعضی مردها بزرگتر است پدران خوبی می‌شوند. این حیطه‌ای است که باید در آینده روی آن پژوهش انجام شود تا رابطه علت و معلولی آن مشخص شود.

نتیجه‌گیری در مورد عصب شناسی مغز پدران

مطالعات نشان داده بود که نگرشهای پدران به فرزندپروری پیش‌بینی کننده میزان مشارکت آنها و توانمندی آنهاست. یافته‌های پژوهش حاضر اهمیت مراقبت از سمت پدران را در سطح عصب‌شناسی آشکار کرد.

این بینش‌های جدید اهمیت دارند زیرا هماهنگی مغز – با – مغز با ارتباط و تعامل بین کودکان و فرزندان رابطه دارد.

یافته‌های این پژوهش به شناسایی آناتومی مغز پدر کمک کردند به ویژه نقش هیپوتالاموس.

یکی از نتیجه‌گیری‌های اصلی این پژوهش این است که پدران همانند مادران از نظر زیست‌شناختی برای پدر بودن ساخته شده‌اند. مطالعاتی که عصب شناسی مغز پدران می‌پردازند باید افزایش پیدا کنند تا بتوانیم نقش پدران را به خوبی در فرزندپروری تعریف کنیم.

This article is republished from The Conversation under a Creative Commons license. Read the original article

ما  در وب سایت اسکیمالوژی آماده ایم تا به سؤالات شما پاسخ دهیم. اگر به دنبال پژوهش دیگری هستید در کامنت‌ها موضوع آن را مطرح کنید تا ما در اسرع وقت به شما پاسخ دهیم.