اختلال پوست کنی چیست؟ تشخیص و درمان

اختلال پوست کنی یک اختلال روانشناختی است که در آن فرد مجبور است مکرراً پوست خود را بکند. اختلال پوست کنی یک وضعیت مرتبط با رفتارهای تکراری متمرکز بر بدن (BFRBs) در نظر گرفته می‌شود.

اختلال پوست کنی یکی از اختلالات روانی است که در طبقه‌ی اختلال‌های وسواسی قرار می‌گیرد. در این اختلال فرد به طور مکرر تلاش می‌کند قسمت‌هایی از پوست بدن خود را بکند.

اختلال پوست کنی می‌تواند منجر به زخم‌های شدیدی می‌شود.

رایج‌ترین قسمت‌هایی از بدن که فرد پوست آن‌ها را می‌کند عبارت‌اند از صورت، دست‌ها و بازوها. اما پوست کنی می‌تواند در قسمت‌های دیگر بدن نیز رخ دهد.

با اسکیمالوژی همراه باشید.

نشانه‌ها و تشخیص اختلال پوست کنی

نشانه‌ها و ملاک‌های تشخیصی اختلال پوست کنی در کتاب راهنمای آماری و تشخیصی اختلال‌های روانی که توسط انجمن روانشناسی آمریکا منتشر می‌شود ذکر شده است. روانشناسان و روانپزشکان در تمام دنیا هنگام تشخیص اختلال پوست کنی از این راهنما استفاده می‌کنند. ما در این قسمت این ملاک‌ها را برای شما ذکر می‌کنیم.

شیوع اختلال پوست کنی

حدود یک تا دو درصد افراد بزرگسال به اختلال پوست کنی مبتلا می‌شوند. زنان بیشتر از مردان به این اختلال مبتلا می‌شوند.

پوست کنی عموماً در در طول دوره نوجوانی شروع می‌شود که همزمان با آغاز دوره بلوغ است. محل‌های پوست کنی با گذشت زمان تغییر می‌کند.

اختلال پوست کنی با ناراحتی و اختلال اجتماعی و شغلی ارتباط دارد. اکثر افرادی که به اختلال پوست کنی مبتلا هستند تقریباً هر روز یک ساعت از وقت خود را صرف پوست کنی و تلاش برای کاهش یا متوقف ساختن آن می‌کنند.

برخی از افراد مبتلا به اختلال پوست کنی از رفتن به مهمانی اجتناب می‌کنند.

عوارض جسمانی پوست کنی عبار اند از صدمه بافتی، اثر زخم، و عفونت. دوست کنی اغلب به صدمه بافتی قابل ملاحظه‌ و اثر زخم می‌شود. پوست کنی اغلب به درمان آنتی بیوتیک برای عفونت نیاز دارد و در موقعی ممکن است به جراحی نیاز داشته باشد.

ارتباط اختلال پوست کنی با اختلال وسواس فکری – عملی

جای تعجب نیست که به نظر می‌رسد ارتباط قوی بین پوست کنی و اختلال وسواس فکری عملی (OCD) وجود دارد. در واقع، تحقیقات نشان می‌دهند که اختلال پوست کنی در افراد مبتلا به OCD با نرخ بسیار بالاتری نسبت به جمعیت عمومی اتفاق می‌افتد.

نشانه‌های اختلال پوست کنی می‌تواند شبیه نشانه‌های OCD باشد. قبل از کندن پوست، بسیاری از مردم تمایلی شبیه به اجبار (وسواس عملی) برای پاکسازی عیوب پوست و تسکین اضطراب هنگام رفع نقص توصیف می‌کنند. با این حال، بعداً، فرد ممکن است از انتخاب خود احساس شرم کند یا خجالت بکشد، که اغلب می‌تواند منجر به افسردگی شود.

افراد مبتلا به OCD که اجبارهای پاکسازی پوست را تجربه می‌کنند، معمولاً این افکار را مزاحم و ناراحت کننده می‌دانند. از طرف دیگر، افرادی که دچار اختلال پوست کنی هستند، عمل پوست کنی خود را لذت بخش می‌دانند. در حالی که ممکن است از این کار لذت ببرند، اما همچنان در برابر عواقب این رفتار از جمله عفونت‌های پوستی، زخم، اضطراب و انزوای اجتماعی آسیب‌پذیر هستند.

برخی از مشکلاتی که ممکن است با اختلال پوست کنی اشتباه گرفته شوند عبارتند از:

• عفونت‌های پوستی مانند گال.
• بیماری های پوستی مانند اگزما.
• بیماری های سیستمیک (در سراسر بدن).
• وابستگی شیمیایی به مصرف یا ترک دارو.

اختلال پوست کنی ممکن است به عنوان نشانه‌ای از بیماری دیگر نیز ظاهر شود. علاوه بر این، پوست کنی ممکن است نشانه‌ای از اختلال بدشکلی بدن باشد، وضعیتی که شامل اشتغال ذهنی به نقص‌های خیالی بدن است.

علت‌های اختلال پوست کنی

علل دقیق اختلال پوست کنی کاملاً شناخته نشده است، اما تعدادی از عوامل مختلف احتمالاً نقش دارند از جمله تأثیرات ژنتیکی، بیولوژیکی و محیطی.

این احتمال وجود دارد که هیچ دلیل واحدی برای این اختلال وجود نداشته باشد، بلکه این امر نتیجه تعامل بین عوامل ژنتیکی، بیولوژیکی و محیطی است.

اختلالات پوست کنی نیز با تروما و سوءاستفاده در دوران کودکی، ناتوانی‌های رشدی، و اختلال در توانایی تنظیم احساسات و مدیریت استرس مرتبط است.

محرک‌های رایج برای کندن پوست که توسط افراد مبتلا به اختلال پوست کنی گزارش شده  است عبارتند از:

• یک میل یا تنش فیزیکی، احساسات ناخوشایند، افکار منفی (که ممکن است شامل افکار یا باورهایی در مورد ظاهر و احساس پوستی باشد)
• احساسات پوستی (برآمدگی، نقطه درد و غیره)
• یک جنبه ناخوشایند از ظاهر فرد (مانند یک لکه قابل مشاهده)

پس از پوست کنی، افراد مبتلا به این اختلال معمولاً با کاهش میل یا تنش فیزیکی احساس آرامش می‌کنند. حتی ممکن است این رفتار را لذت‌بخش بدانند.

تقریباً 2 تا 4 درصد از جمعیت تحت تأثیر اختلال پوست کنی پاتولوژیک هستند.

پوست کنی می‌تواند در هر سنی شروع شود، اما معمولاً در نوجوانی با شروع بیماری‌های پوستی مانند آکنه، اگزما یا پسوریازیس شروع می‌شود. برخی تحقیقات نشان می‌دهد که ناتوانی‌های رشدی، مشکلات مربوط به تنظیم هیجانی، و ضربه‌های روحی و سوءاستفاده در دوران کودکی نیز ممکن است در شروع اختلال پوست کنی نقش داشته باشند.

اختلال پوست کنی می‌تواند تأثیر بسزایی در زندگی فرد داشته باشد. فردی که پوست خود را می‌چیند ممکن است برای پوشاندن یا پنهان کردن مناطق آسیب دیده تلاش زیادی کند. احساس شرم و خجالت ممکن است باعث شود که آنها به طور کامل از موقعیت‌ها و فعالیت‌های اجتماعی دوری کنند. هنگامی که افراد مبتلا به این اختلال منزوی می‌شوند، حتی ممکن است به جستجوی مراقبت‌های پزشکی نپردازند.

چه زمانی باید به روانشناس مراجعه کرد؟

اگر زخم یا ضایعات پوستی ناشی از چیدن دارید، ایده خوبی است که با یک متخصص مراقبت های بهداشتی صحبت کنید، به خصوص اگر آسیب خونی، قرمز، دردناک یا به نظر عفونی باشد.

درمان اختلال پوست کنی

پوست کنی اغلب باعث خجالت و ناراحتی قابل توجهی می‌شود که در نتیجه زخم‌های ناخوشایند ناشی از پوست کنی، و همچنین روشهایی که فرد مبتلا ممکن است مجبور باشد برای پنهان کردن پوست کنی خود به کار ببرد، مانند پوشیدن آستین ‌ای بلند در ماه‌های گرم تابستان یا پوشاندن صورت خود با روسری درمان را ضروری می‌سازد.

متأسفانه، بسیاری از مردم به دلیل خجالت ناشی از پوست کنی به دنبال درمان نیستند. این کار می‌تواند خطرناک یا حتی تهدیدکننده‌ی زندگی باشد، زیرا افراد اغلب به مداخلات پزشکی برای زخم‌های پوستی خود نیاز دارند که به راحتی می‌توانند عفونی شوند.

درمان اختلال پوست کنی ممکن است شامل استفاده از روان‌درمانی، داروها یا ترکیبی از این دو باشد.

روان‌درمانی

روان‌درمانی ممکن است برای تسکین نشانه‌های این بیماری مفید باشد. به نظر می‌رسد اختلال پوست کنی بهترین پاسخ را به درمان شناختی رفتاری (CBT) می‌دهد.

درمان شناختی رفتاری

درمان شناختی رفتاری یکی از انواع بسیار مؤثر رواندرمانی است که به شما کمک می‌کند که افکار منفی خود را شناسایی کنید. سپس درمانگر به شما کمک می‌کند که با افکار منفی خود مبارزه کنید. نتیجه تغییر افکار منفی، شکل‌گیری افکار درست و منطقی هستند که می‌تواند جلوی اختلال پوست کنی شما را بگیرد.

آموزش تغییر عادت (HRT)

هدف HRT کمک به افراد برای توسعه مهارت‌هایی برای کاهش رفتارهای مضر خود است. برخی از تکنیک‌های آموزش تغییر عادت عبارت‌اند از:

• خود نظارتی (آموزش آگاهی)
• شناسایی محرک‌های رفتاری
• اصلاح محیط برای کاهش احتمال رفتار انتخابی (کنترل محرک)
• شناسایی یک رفتار جایگزینی که با برداشتن پوست ناسازگار است (رقابت برای آموزش پاسخ)

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) و رفتاردرمانی دیالکتیکی (DBT)  نیز نشان داده شده است که به برخی از افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا، اختلالی شبیه به پوست کنی، کمک می‌کند.

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به شما کمک می‌کند که احساسات و افکار منفی خود را بپذیرید و بتوانید در راستای ارزش‌های زندگی خود حرکت کنید و به آن پای‌بند باشید.

پوست کنی و سایر BFRBها از نشانه‌های شایع ناتوانی‌های رشدی هستند و ممکن است در افراد مبتلا به اوتیسم نیز رخ دهند. افراد این گروه‌ها گاهی اوقات با پوشیدن دستکش یا استفاده از مداخلات رفتاری (مانند نشستن روی دست‌های خود) برای جلوگیری از پوست کنی موفق می‌شوند.

مطالعه کنید: اختلال تریکوتیلومانیا یا موکنی چیست؟

دارودرمانی

برای درمان اختلال پوست‌کنی هیچ داروی اختصاصی وجود ندارد. با این وجود برخی از داروهای ضد افسردگی به نام مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین که به عنوان SSRI شناخته می‌شوند برای درمان اختلال پوست‌کنی تجویز می‌شوند. برخی از این داروها عبارت‌اند از فلوکستین، سیالوپرام و سرترالین. به ویژه هنگامی که نشانه های افسردگی به همراه اختلال پوست‌کنی وجود دارد استفاده از این داروها می‌تواند بسیار کمک‌کننده باشد.

N-Acetylcysteine  یک اسید آمینه که بر سطوح مغزی یک انتقال‌دهنده عصبی به نام گلوتامات تأثیر می‌گذارد، نیز به عنوان یک درمان بالقوه مورد بررسی قرار گرفته است. هنگامی که NAC به عنوان یک مکمل غذایی مصرف شود، نتایج امیدوار کننده‌ای برای کاهش رفتار پوست کنی در زنان بالغ نشان داده است.

آماده شدن برای قرار ملاقات با روانشناس

کمک گرفتن اولین قدم در درمان اختلال پوست کنی است. در ابتدا ممکن است به پزشک مراقبت‌های اولیه یا یک متخصص پوست مراجعه کنید. او نیز ممکن است شما را به یک متخصص سلامت روان ارجاع دهد.

قبل از قرار ملاقات خود فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:

• تمام علائمی که تجربه می‌کنید، حتی اگر به نظر بی‌ارتباط با پست کنی باشند. اختلال پوست کنی می‌تواند هر دو علائم جسمی و روانی را ایجاد کند. توجه داشته باشید که چه چیزی باعث پوست کنی می‌شود، چگونه سعی کرده‌اید با مشکل مقابله کنید و عواملی که باعث بهتر یا بدتر شدن آن می‌شوند.
• اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله استرس‌های عمده یا تغییرات اخیر زندگی و اینکه آیا اختلال پوست کنی در خانواده شما وجود دارد یا خیر.
• تمام داروها، ویتامین‌ها، گیاهان دارویی یا سایر مکمل‌هایی که مصرف می‌کنید، از جمله دوزها و مدت زمانی که آنها را مصرف کرده‌اید.

سوالاتی که باید از روانشناس خود بپرسید تا از زمان ویزیت خود نهایت استفاده را ببرید.

• چه چیزی ممکن است باعث ایجاد اختلال پوست کنی در من شده باشد؟
• چگونه این اختلال را تشخیص می‌دهید؟
• آیا این چیزی است که خود به خود از بین می‌رود؟ آیا کاری وجود دارد که به تنهایی برای بهبود علائمم انجام دهم؟
• چه درمان‌هایی را توصیه می‌کنید؟
• اگر تصمیم به مصرف دارو داشته باشم، چه مدت طول می‌کشد تا علائمم بهبود یابد؟
• عوارض جانبی داروهایی که توصیه می‌کنید چیست؟
• اگر از برنامه درمانی شما پیروی کنم، واقعاً چقدر می‌توانم انتظار پیشرفت داشته باشم؟

روانشناس احتمالاً تعدادی سؤال از شما خواهد پرسید. آماده پاسخگویی به آنها باشید:

• اولین بار اختلال پوست کنی شما از چه زمانی شروع شد؟
• آیا سعی کرده‌اید از پوست کنی خود دست بکشید؟ نتیجه چه بود؟
• آیا زمان‌ها یا موقعیت‌هایی وجود دارد که احتمالاً باعث پوست کنی شما می‌شود؟
• قبل و بعد از پوست کنی چه احساسی دارید؟
• پوست کنی از کجای بدنتان است؟
• پوست کنی شما چه تاثیری بر کار، مدرسه یا زندگی اجتماعی شما داشته است؟
• آیا برای پوست کنی یا سایر مسائل احساسی درمان (دارو یا رواندرمانی) داشته‌اید؟