اختلالات اضطرابی: معرفی، طبقه بندی و درمانهای اختلالات اضطرابی

اضطراب یک تجربه شایع و همراه همیشگی ما در طول زندگی روزمره است و گاهی در طول عمرمان به ندرت پیش آمده است که حتی یک هفته را بدون اضطراب سپری کرده باشیم. اما اختلالات اضطرابی بیانگر اضطراب‌های بسیار شدیدی هستند که زندگی روزمره ما را مختل می‌کنند، به طوریکه نمی‌توانیم اضطراب خود را آرام کنیم. در این مقاله قصد داریم روی اختلالات اضطرابی تمرکز کنیم. اضطراب و ترس در اختلالات اضطرابی نقش مهمی ایفا می‌کنند، بنابراین درک تفاوت‌ها و شباهت‌های بین اضطراب و ترس به منظور فهم اختلالات اضطرابی از اهمیت بالایی برخوردار است. با اسکیمالوژی همراه باشید.

اضطراب

اضطراب به معنای نگرانی درباره مشکلات و خطرات پیش‌بینی‌شده در آینده است. به عبارت دیگر اگر پیش‌بینی کنیم که قرار است با یک خطر روبرو شویم اضطراب را تجربه می‌کنیم. البته گاهی اوقات علت اضطراب مبهم است و ما دقیقاً نمی‌توانیم درک کنیم که چه مشکلی باعث نگرانی ما شده است.

اختلال اضطراب نوعی بیماری روانی است. اگر اختلال اضطرابی دارید، ممکن است به چیزها و موقعیت‌های خاصی با ترس و وحشت پاسخ دهید. همچنین ممکن است علائم فیزیکی اضطراب مانند تپش قلب و تعریق را تجربه کنید.

اضطراب بخشی از زندگی است. ممکن است هنگام مواجهه با مشکلی در محل کار، قبل از انجام آزمایش یا قبل از یک تصمیم‌گیری مهم، احساس اضطراب کنید. اما اختلالات اضطرابی فراتر از نگرانی یا ترس موقتی است. برای فردی که دارای اختلال اضطرابی است، اضطراب از بین نمی‌رود و با گذشت زمان می‌تواند بدتر شود. این علائم می‌تواند در فعالیت‌های روزانه مانند عملکرد شغلی، کار مدرسه و روابط تداخل ایجاد کند.

• اضطراب در توانایی شما برای عملکرد اختلال ایجاد می‌کند.
• وقتی چیزی احساسات شما را تحریک می‌کند، اغلب بیش از حد واکنش نشان می‌دهید.
• شما نمی‌توانید واکنش‌های خود را به موقعیت‌ها کنترل کنید.

ترس

در مقابل ترس واکنش به خطری است که هم‌اکنون در حال رخ دادن است. بنابراین اضطراب مربوط به پیش‌بینی آینده است و ترس مربوط به حضور یک محرک ترسناک. به عنوان مثال اگر نسبت به پیدا کردن شغل بعد از فارغ‌التحصیلی نگران هستید در حال تجربه اضطراب هستید و اگر یک سگ سیاه بزرگ به شما حمله کند ترس را تجربه می‌کنید.

اضطراب و ترس، هر دو سیستم جنگ و گریز بدن را فعال می‌کنند و به اصطلاح در حالت برانگیختگی و آماده باش قرار می‌گیریم. اما میزان برانگیختگی در اضطراب کمتر و در ترس بسیار شدید است. در حالت اضطراب یعنی زمانی که میزان برانگیختگی کمتر است ما احساس تنش و فشار و ناآرامی می‌کنیم اما در حالت ترس، یعنی حالتی که برانگیختگی بسیار بالایی وجود دارد به شدت عرق می‌کنیم، تند تند نفس می‌کشیم و ممکن است میل شدیدی به فرار کردن از محرک ترسناک داشته باشیم.

باید این نکته را مد نظر قرار دهیم که اضطراب و ترس لزوماً بد نیستند و در واقع هر دو کارکردهای انطباقی دارند یعنی به ما کمک می‌کنند که خطرات موجود را پیش‌بینی کنیم و در زمانی که با محرک ترسناکی روبرو می‌شویم تصمیم درستی بگیریم.

ترس باعث می‌شود که میزان برانگیختگی بدن به حدی برسد که ما بتوانیم با محرک ترسناک روبرو شویم (واکنش جنگ) یا اینکه از آن فرار کنیم (واکنش فرار). در واقع ترس با فعال کردن سیستم‌ عصبی سمپاتیک بدن را بسیج می‌کند تا برای یک اقدام مناسب آماده شویم. به عنوان مثال اگر یک خرس بزرگ به ما حمله کند ترس باعث می‌شود که به واسطه افزایش ضربان قلب و تند تند نفس کشیدن و بالا رفتن انرژی بتوانیم خودمان را نجات دهیم، در غیر این صورت به یک شام خوشمزه برای خرس تبدیل می‌شدیم. اما در اختلالات اضطرابی، سامانه‌های مرتبط با ترس در بدن و مغز به خوبی کار خود را انجام نمی‌دهند و فرد معمولاً زمانی احساس ترس می‌کند که خطری در محیط وجود ندارد.

اضطراب نیز به ما کمک می‌کند که برای مشکلات و خطرات پیش‌بینی‌شده آماده شویم، برنامه‌ریزی کنیم و قبل از وقوع حادثه‌ی وحشتناک از آن جلوگیری کنیم و بتوانیم خودمان و دیگران را در معرض خطر قرار ندهیم. علاوه بر این پژوهش‌ها نشان داده است که میزان کمی از اضطراب باعث بهبود عملکرد ما در موقعیت‌های اضطراری می‌شود. اما وقتی اضطراب از میزان بهینه بالاتر می‌رود به شدت روی عملکردمان اثرات منفی می‌گذارد. به عنوان مثال اضطراب امتحان شدید مانع از تمرکز فرد روی منابع امتحان می‌شود و در نتیجه عملکرد خوبی در امتحان نخواهد داشت.

بنابراین به طور کلی ترس پاسخ هیجانی به تهدید واقعی یا تصور یک تهدید قریب‌الوقوع است در حالی که اضطراب پیش‌بینی تهدید در آینده است.

طبقه‌‌بندی اختلالات اضطرابی

اختلالات اضطرابی شامل اختلالاتی است که دو ویژگی ترس و اضطراب بیش از حد در آن‌ها به چشم می‌خورد. اختلالات اضطرابی از نظر انواع موضوعات یا موقعیت‌هایی که باعث ترس، اضطراب یا رفتار اجتنابی می‌شوند با یکدیگر متفاوت هستند. تعدادی از اختلالات اضطرابی در کودکی شروع می‌شوند و اگر درمان نشوند در دوران بزرگسالی نیز تداوم پیدا می‌کنند.

انواع اختلالات اضطرابی

در کتاب راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی که از سوی انجمن روانپزشکی آمریکا منتشر می‌شود و معتبرترین راهنمای اختلالات روانی است انواع مختلفی از اختلالات اضطرابی معرفی شده است:

در این مقاله تلاش می‌کنیم که یک تعریف مختصر به منظور آشنایی اولیه شما با اختلالات اضطرابی داشته باشیم. در مقالات دیگر هر کدام از اختلالات اضطرابی را به طور مفصل و دقیق به همراه نشانه‌ها و روش‌های تشخیص و درمان آن‌ها معرفی کرده‌ایم که می‌توانید به آن‌ها مراجعه کنید.

• اختلال اضطراب جدایی. در اختلال اضطراب جدایی یک ویژگی اصلی وجود دارد که عبارت است از ترس یا اضطراب بیش از حد در رابطه با جدایی از خانه و افرادی است که فرد به آنها دلبستگی دارد. اختلال اضطراب جدایی بیشتر مخصوص کودکان است و میزان اضطرابی که کودکان در اختلال اضطراب جدایی هنگام جدایی از خانه یا افراد دلبسته از خود نشان می‌دهد بسیار فراتر از انتظار سن اوست. کودکانی که به این اختلال مبتلا می‌شوند در مورد صدمه دیدن افرادی که دلبسته آنها هستند بسیار نگران هستند و ناراحتی فراوانی نشان می‌دهند. آن‌ها همیشه نگران از دست دادن عزیزان خود هستند. هنگامی که قرار است کودک مبتلا به اختلال اضطراب جدایی به دلیلی مثل مدرسه رفتن از خانه دور شود به شدت حالش بد می‌شود و اضطراب بسیار بالایی را تجربه می‌کند. اگرچه این نشانه‌ها اغلب در کودکی ایجاد می‌شوند اما می‌توانند در بزرگسالی نیز ابراز شوند.
• لالی انتخابی. در لالی انتخابی، کودکی که توانایی صحبت کردن دارد در بعضی از موقعیت‌ها که نیازمند صحبت کردن است مانند مدرسه توانایی حرف زدن خود را از دست می‌دهد، در حالیکه در سایر موقعیت‌ها مانند خانه به خوبی حرف می‌زند. لالی انتخابی زمانی اتفاق می‌افتد که افراد با وجود داشتن مهارت‌های زبانی عادی در موقعیت‌های اجتماعی خاص صحبت نمی‌کنند. لالی انتخابی معمولاً قبل از 5 سالگی رخ می‌دهد و اغلب با کمرویی شدید، خجالت اجتماعی، گوشه گیری، رفتار چسبیده و کج‌خلقی همراه است. افراد مبتلا به لالی انتخابی اغلب با سایر اختلالات اضطرابی نیز تشخیص داده می‌شوند.
• فوبی خاص. در فوبی خاص فرد از یک یا چند موقعیت یا موضوع خاص به شدت می‌ترسد و هنگامی که در آن موقعیت قرار می‌گیرد به شدت دچار ترس و وحشت می‌شود. به عنوان مثال کسی که از گربه‌ها می‌ترسد و به اصطلاح دچار فوبی گربه است اگر با گربه‌ای مواجهه شود جیغ می‌کشد و فرار می‌کند. ترس از پرواز، ترس از مارها و ترس از ارتفاع (آکروفوبی) و بلندی نمونه‌های دیگری از فوبی خاص هستند. افراد مبتلا به فوبی خاص در حضور محرک ترسناک (مانند گربه برای کسی که فوبی گربه دارد) ترس، اضطراب یا رفتار اجتنابی از خود نشان می‌هد. میزان ترسی که در فوبی خاص مشاهده می‌شود بسیار افراطی است و با خطر واقعی تناسبی ندارد. فوبی‌های خاص انواع مختلفی دارند:
  • فوبی حیوان
  • فوبی محیط طبیعی
  • فوبی خون – تزریق – جراحت

• اختلال اضطراب اجتماعی (فوبی اجتماعی). در اختلال اضطراب اجتماعی فرد در موقعیت‌های اجتماعی به شدت می‌ترسد و دچار اضطراب بالایی می‌شود. معمولاً ترسی که در جمع و موقعیت‌های اجتماعی تجربه می‌شود مربوط به ترس از این است که فرد مورد قضاوت منفی دیگران قرار بگیرد یا کاری بکند که باعث شرمندگی او در جمع شود. افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی یک ترس یا اضطراب شدید  نسبت به موقعیت‌های اجتماعی یا عملکردی دارند. آنها نگران هستند که اعمال یا رفتارهای مرتبط با اضطراب آنها توسط دیگران ارزیابی منفی شود و باعث شود آنها خجالت بکشند . این نگرانی اغلب باعث می‌شود افراد دارای اضطراب اجتماعی از موقعیت‌های اجتماعی دوری کنند. اختلال اضطراب اجتماعی می‌تواند در موقعیت‌های مختلفی مانند محیط کار یا محیط مدرسه ظاهر شود.
• اختلال وحشتزدگی. در اختلال وحشتزدگی فرد دچار حمله‌های اضطرابی مکرر و بسیار شدیدی می‌شود که به آن حملات پانیک نیز می‌گویند. در بین حمله‌ها معمولاً فرد دباره‌ی وقوع بعدی حمله‌ی اضطرابی نگران است و به آن فکر می‌کند. حملات پانیک ممکن است به ناگهانی و بدون هیچ دلیل خاصی رخ دهند. در طی یک حمله پانیک نشانه‌های جسمانی بسیار شدیدی مانند بالا رفتن بیش از حد ضربان قلب در فرد وجود دارد.  این حمله معمولاً در ظرف چنددقیقه اوج می‌گیرد و فرد فکر می‌کند که قرار است بمیرد یا دیوانه شود. افراد مبتلا به اختلال پانیک، حملات پانیک غیرمنتظره‌ی مکرر دارند. حملات پانیک دوره‌های ناگهانی ترس شدید هستند که به سرعت ایجاد می‌شوند و در عرض چند دقیقه به اوج خود می‌رسند. حملات می‌توانند به طور غیرمنتظره رخ دهند یا می‌توانند توسط یک محرک، مانند یک شیء یا موقعیت ترسناک ایجاد شوند. در طول حمله پانیک، افراد ممکن است نشانه‌های زیر را تجربه کنند:

افراد مبتلا به اختلال پانیک (وحشتزدگی) اغلب نگران زمان وقوع حمله بعدی هستند و فعالانه سعی می‌کنند با اجتناب از مکان‌ها، موقعیت‌ها یا رفتارهایی که با حملات پانیک مرتبط هستند از حملات بعدی جلوگیری کنند. نگرانی در مورد حملات پانیک، و تلاش برای جلوگیری از حملات، باعث ایجاد مشکلات قابل توجهی در زمینه‌های مختلف زندگی فرد می‌شود.

• آگورافوبی. افرادی که از استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی، بودن در فضاهای باز و بسته، یستادن در صف یا بودن در جمعیت و تنها بودن در خانه می‌ترسد مبتلا به آگورافوبی است. فرد از موقعیت‌های مذکور می‌ترسد زیرا فکر می‌کند که اگر دچار حمله‌ی پانیک بشود کسی نیست که به او کمک کند. موقعیت‌هایی که فرد از آن‌ها می‌ترسد تقریباً همیشه باعث ایجاد حملات وحشتزدگی می‌شوند و باعث می‌شود که فرد بدون همراه جایی نرود. به طور کلی افراد مبتلا به آگورافوبیا ترس شدیدی از دو یا چند مورد از موقعیت‌های زیر دارند:
  • استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی
  • بودن در فضاهای باز
  • قرار گرفتن در فضاهای بسته
  • در صف ایستادن یا در جمع بودن
  • تنها بیرون از خانه بودن
  • افراد مبتلا به آگورافوبیا اغلب تا حدی از این موقعیت‌ها اجتناب می‌کنند، زیرا فکر می‌کنند در صورت داشتن واکنش‌های وحشت‌زدگی یا سایر علائم شرم‌آور، ترک کردن مکان ممکن است دشوار یا غیرممکن باشد. در شدیدترین شکل آگورافوبیا، فرد می‌تواند خانه‌نشین شود.
• اختلال اضطراب فراگیر. در اختلال اضطراب فراگیر، فرد همیشه در مورد همه‌چیز نگران است: از جمله عملکرد شغلی و تحصیلی. افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر (GAD) در اکثر روزها برای حداقل 6 ماه، اضطراب یا نگرانی بیش از حد در مورد تعدادی از چیزها مانند سلامت شخصی، کار، تعاملات اجتماعی و شرایط روزمره زندگی نشان می‌دهند. ترس و اضطراب می تواند باعث ایجاد مشکلات قابل توجهی در زمینه‌های مختلف زندگی شود، مانند تعاملات اجتماعی، مدرسه و کار. علائم اختلال اضطراب فراگیر عبارتند از:

• • احساس بی‌قراری
  • به راحتی خسته شدن
  • مشکل در تمرکز
  • تحریک‌پذیر بودن
  • داشتن تنش عضلانی
  • مشکل در کنترل احساس نگرانی
  • داشتن مشکلات خواب، مانند مشکل در به خواب رفتن یا خواب پیوسته
• اختلال اضطرابی ناشی مواد یا دارو. مصرف بعضی مواد و بعضی از داروها، مسمومیت با آنها یا ترک آن‌ها باعث ایجاد اضطراب می‌شود. اگر اضطراب فرد به مواد یا داروی خاصی مرتبط باشد او در حال تجربه اختلال اضطرابی ناشی از مواد یا داروست.
• اختلال اضطرابی ناشی از بیماری جسمانی. بعضی از بیماری‌های جسمانی توانایی ایجاد نشانه‌های اضطراب را دارند، به همین دلیل در طبقه‌بندی اختلال‌های روانی طبقه‌ای برای اختلال مورد نظر از تشخیص اختلال اضطرابی ناشی از بیماری جسمانی استفاده می‌کنیم.

عوامل خطرساز برای اختلالهای اضطرابی

محققان دریافته‌اند که هم عوامل ژنتیکی و هم عوامل محیطی در خطر ابتلا به اختلالات اضطرابی نقش دارند. اگرچه عوامل خطر برای هر نوع اختلال اضطرابی می‌تواند متفاوت باشد، برخی از عوامل خطر عمومی برای همه انواع اختلالات اضطرابی عبارتند از:

• قرار گرفتن در معرض استرس‌های منفی زندگی یا رویدادهای محیطی در اوایل کودکی یا بزرگسالی
• تروما (ضربه روانی). کودکانی که آزار و اذیت یا ترومایی را تجربه‌ کرده‌اند یا شاهد رویدادهای آسیب‌زا بوده‌اند در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اختلال اضطراب در برخی از مراحل زندگی هستند. بزرگسالانی که یک رویداد آسیب‌زا را تجربه می‌کنند نیز ممکن است به اختلالات اضطرابی مبتلا شوند. رویدادهای منفی زندگی رویدادهای استرس زا یا منفی زندگی، مانند از دست دادن والدین در اوایل کودکی، خطر ابتلا به اختلال اضطراب را افزایش می‌دهد.
• انباشته شدن موقعیت‌های استرس‌زای کوچک‌تر زندگی ممکن است باعث اضطراب مفرط شود – برای مثال، مرگ در خانواده، استرس کاری یا نگرانی مداوم در مورد مسائل مالی.
• شخصیت. افرادی که تیپ‌های شخصیتی خاصی دارند بیشتر از دیگران در معرض ابتلا به اختلالات اضطرابی هستند. به عنوان مثال ویژگی‌های شخصیتی مانند خجالتی یا بازداری رفتاری در دوران کودکی فرد را نسبت به اختلالات اضطرابی مستعد می‌سازد.
• سابقه اضطراب یا سایر بیماری‌های روانی در بستگان بیولوژیکی. داشتن خویشاوندان خونی مبتلا به اختلال اضطرابی شما را بیشتر در معرض اختلالات اضطرابی قرار می‌دهد زیرا اختلالات اضطرابی در خانواده‌ها جریان دارند. به عبارت دیگر تا حدی ارثی هستند.
• مواد مخدر یا الکل. مصرف مواد مخدر یا الکل یا سوءاستفاده یا ترک آن‌ها می‌تواند باعث ایجاد یا تشدید اضطراب شود.
• سابقه اختلال سلامت روان. داشتن یک اختلال روانی دیگر، مانند افسردگی، خطر ابتلا به اختلال اضطراب را افزایش می‌دهد.
• سوءاستفاد‌ه‌ی جنسی در دوران کودکی. سوءاستفاده یا غفلت عاطفی، فیزیکی و جنسی در دوران کودکی با اختلالات اضطرابی در مراحل بعدی زندگی مرتبط است.
• بیماری شدید یا وضعیت سلامت مزمن. نگرانی دائمی در مورد سلامتی خود یا یکی از عزیزان، یا مراقبت از فردی که بیمار است، می‌تواند باعث شود که شما احساس ناراحتی و اضطراب کنید. برخی از شرایط جسمانی، مانند مشکلات تیروئید یا آریتمی قلبی، یا کافئین یا سایر مواد/داروها، می‌توانند علائم اضطراب را ایجاد یا تشدید کنند. معاینه سلامت جسمانی در ارزیابی یک اختلال اضطرابی احتمالی مفید است.
• عزت نفس پایین. تصورات منفی در مورد خود ممکن است منجر به اختلال اضطراب اجتماعی شود.

تشخیص اختلال اضطرابی

اگر علائم اختلالات اضطرابی را دارید، پزشک شما را معاینه می‌کند و در مورد سابقه پزشکی شما سؤالاتی می‌پرسد. آنها ممکن است آزمایشاتی را برای رد سایر شرایط سلامتی که ممکن است باعث علائم شما شوند انجام دهند. هیچ آزمایش آزمایشگاهی نمی‌تواند به طور خاص اختلالات اضطرابی را تشخیص دهد.

اگر پزشک شما هیچ دلیل فیزیکی برای احساس شما پیدا نکند، ممکن است شما را نزد روانپزشک، روانشناس یا متخصص سلامت روان دیگری بفرستد.

روانشناس هنگام تشخیص اختلالهای اضطرابی شما، مدت زمان علائم و شدت علائم را در نظر خواهد گرفت. این مهم است که به روانشناس خود اطلاع دهید که آیا اضطراب شما لذت بردن یا انجام کارهای روزمره را در خانه، محل کار یا مدرسه سخت می‌کند.

درمان اختلالات اضطرابی

درمان‌های زیادی برای کاهش و مدیریت علائم اختلال اضطراب وجود دارد. معمولا افراد مبتلا به اختلال اضطراب دارو مصرف می‌کنند و به روانشناس مراجعه می‌کنند.

درمان‌های اختلالات اضطرابی عبارتند از:

دارو. انواع مختلفی از داروها برای درمان اختلالات اضطرابی استفاده می‌شود. با پزشک یا روانپزشک خود در مورد مزایا و معایب هر دارو صحبت کنید تا تصمیم بگیرید کدام یک برای شما بهترین است.

• داروهای ضدافسردگی. داروهای ضد افسردگی مدرن (SSRIs and SNRIs) معمولاً اولین داروهایی هستند که برای افراد مبتلا به اختلال اضطراب تجویز می‌شوند. داروهایی مانند اسیتالوپرام (Lexapro)، فلوکستین (Prozac)، دولوکستین (Cymbalta) و ونلافاکسین (Effexor) معمولاً تجویز می‌شوند.
• بوپروپیون این نوع دیگری از داروهای ضد افسردگی است که معمولاً برای درمان اضطراب مزمن استفاده می‌شود. عملکرد این دارو متفاوت از SSRI و SNRI است.
• سایر داروهای ضدافسردگی اینها شامل بازدارنده‌های سه‌حلقه‌ای و مونوآمین اکسیداز (MAOIs) است. این داروها کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرند زیرا عوارض جانبی مانند افت فشار خون، خشکی دهان و تاری دید می‌تواند برای برخی افراد ناخوشایند یا ناایمن باشد.
• بنزودیازپین‌ها. در صورتی که دائماً دچار هراس یا اضطراب هستید، پزشک ممکن است یکی از این داروها را تجویز کند. آنها به کاهش اضطراب کمک می‌کنند. به عنوان مثال می‌توان به آلپرازولام (زاناکس) و کلونازپام (کلونوپین) اشاره کرد. آنها به سرعت کار می‌کنند، اما شما می‌توانید به آنها وابسته شوید. معمولاً قرار است آنها مکملی برای درمان اختلال اضطراب شما باشند و شما نباید آنها را برای مدت طولانی مصرف کنید.
• بتا بلوکرها (مسدود کننده‌های بتا). این داروی فشار خون بالا می‌تواند به شما کمک کند در صورت داشتن علائم فیزیکی اضطراب، مانند تپش قلب، یا لرزش احساس بهتری داشته باشید. یک بتا بلوکر ممکن است به شما کمک کند در طول یک حمله اضطرابی حاد آرام شوید.
• داروهای ضدتشنج. این داروها که برای جلوگیری از تشنج در افراد مبتلا به صرع استفاده می‌شوند، می‌توانند برخی از علائم اختلال اضطراب را نیز تسکین دهند.
• داروهای ضد روان‌پریشی. دوزهای پایین این داروها را می‌توان برای کمک به عملکرد بهتر سایر درمان‌ها اضافه کرد.
• بوسپیرون. این داروی ضداضطراب گاهی برای درمان اضطراب مزمن استفاده می‌شود. قبل از مشاهده تسکین کامل علائم، باید چند هفته آن را مصرف کنید.

روان‌درمانی برای اختلالات اضطرابی

روان‌درمانی برای درمان اختلالات اضطرابی به شما کمک می‌کند تا یاد بگیرید که چگونه احساسات بر رفتارهای شما تأثیر می‌گذارد. یک متخصص بهداشت روان آموزش دیده به شما گوش می‌دهد و در مورد افکار و احساسات شما صحبت می‌کند و راه‌هایی برای درک و مدیریت آنها و اختلال اضطراب شما پیشنهاد می‌کند.

• طرحواره‌درمانی: طرحواره‌درمانی یکی از درمان‌های جدید است که به شما کمک می‌کند که الگوهای زیربنایی و افکار و احساسات اساسی خود را به طور کامل تغییر دهید. طرحواره‌درمانی با تمرکز روی طرحواره‌های ناسازگار اولیه که عمیق‌ترین سطح شخصیت ما محسوب می‌شوند به طور ریشه‌ای مشکلات ما از جمله اختلالات اضطرابی را برطرف می‌سازد.
• درمان شناختی رفتاری: این نوع روان‌درمانی به شما می‌آموزد که چگونه افکار و رفتارهای منفی یا وحشت‌زا را به مثبت تبدیل کنید. شما راه‌هایی را یاد خواهید گرفت که با دقت به موقعیت‌های ترسناک یا نگران‌کننده بدون اضطراب نزدیک شوید و آن‌ها را مدیریت کنید. مطالعات زیادی اثربخشی درمان شناختی رفتاری برای اختلالات اضطرابی را تأیید کرده‌اند.

مدیریت علائم اختلالات اضطرابی

این نکات ممکن است به شما در کنترل یا کاهش علائم کمک کند:

• در مورد اختلال خود بیاموزید. هرچه بیشتر بدانید، آمادگی بیشتری برای مدیریت علائم و موانع در طول مسیر خواهید داشت. از پرسیدن هر سوالی که ممکن است داشته باشید از روانشناس خود نترسید. به یاد داشته باشید، شما یک بخش کلیدی از تیم مراقبت‌های بهداشتی خود هستید.
• به برنامه درمانی خود پای‌بند باشید. قطع ناگهانی داروها می‌تواند عوارض جانبی ناخوشایندی ایجاد کند و حتی می‌تواند علائم اضطراب را ایجاد کند.
• مصرف غذاها و نوشیدنی‌های حاوی کافئین مانند قهوه، چای، کولا، نوشیدنی‌های انرژ‌ی‌زا و شکلات را کاهش دهید. کافئین یک داروی تغییر‌دهنده‌ی خلق است و ممکن است علائم اختلالات اضطرابی را بدتر کند.
• الکل و مواد مخدر تفریحی خیابانی استفاده نکنید. سوءمصرف مواد خطر ابتلا به اختلالات اضطرابی را افزایش می‌دهد.
• رژیم عذایی خوبی داشته باشید و ورزش کنید. ورزش‌های هوازی سریع مانند دویدن و دوچرخه‌سواری به ترشح مواد شیمیایی مغز کمک می‌کنند که استرس را کاهش داده و خلق شما را بهبود می‌بخشد.
• بهتر بخوابید. مشکلات خواب و اختلال اضطراب اغلب دست به دست هم می‌دهند. استراحت خوب را در اولویت قرار دهید. یک روال آرامش‌بخش قبل از خواب را دنبال کنید. اگر همچنان مشکل خواب دارید با پزشک خود صحبت کنید.
• یاد بگیرید که استراحت کنید. مدیریت استرس بخش مهمی از برنامه درمانی اختلال اضطراب شما است. چیزهایی مانند مدیتیشن یا تمرکز حواس می‌تواند به شما کمک کند پس از یک روز استرس‌زا آرام شوید و ممکن است درمان شما را بهتر کند.
• افکار منفی خود را مدیریت کنید. فکر کردن به افکار مثبت به جای افکار نگران‌کننده می‌تواند به کاهش اضطراب کمک کند. با این حال، اگر انواع خاصی از اضطراب دارید، این می‌تواند چالش برانگیز باشد. درمان شناختی رفتاری می تواند به شما بیاموزد که چگونه افکار خود را تغییر دهید.
• با دوستان دور هم جمع شوید. ارتباطات اجتماعی به افراد کمک می‌کند تا رشد کنند و سالم بمانند. افرادی که گروه نزدیکی از دوستان دارند که از آنها حمایت می‌کنند و با آنها گفتگو می‌کنند، سطوح پایین‌تری از اضطراب اجتماعی دارند.
• به دنبال حمایت باشید. برخی افراد صحبت با دیگرانی که علائم و احساسات مشابهی را تجربه می‌کنند مفید و نشاط‌آور می‌دانند. گروه‌های خودیاری یا حمایتی به شما امکان می‌دهند نگرانی‌ها و دستاوردهای خود را با دیگرانی که آنجا هستند یا بوده‌اند به اشتراک بگذارید.
• قبل از مصرف هر گونه دارو یا داروهای گیاهی بدون نسخه از پزشک یا داروساز خود سوال کنید. بسیاری از آنها مواد شیمیایی دارند که می‌تواند علائم اضطراب را بدتر کند.