تعریف اختلال اضطراب اجتماعی
اختلال اضطراب اجتماعی با اضطراب و ترس از قضاوت منفی دیگران در موقعیت‌های اجتماعی مربوط است. برای مثال، رفتن به یک قرار یا ارائه یک سخنرانی ممکن است باعث ایجاد احساس دلشوره شود. در اختلال اضطراب اجتماعی که به آن فوبیای اجتماعی نیز می‌گویند، تعاملات روزمره باعث اضطراب و خجالت قابل توجهی می‌شود، زیرا فرد می‌ترسد مورد بررسی دقیق یا قضاوت منفی دیگران قرار بگیرید.
در اختلال اضطراب اجتماعی، ترس و اضطراب منجر به اجتناب از موقعیت‌های اجتماعی می‌شود که می‌تواند زندگی شما را مختل کند. استرس شدید می‌تواند بر روابط، کار، مدرسه یا سایر فعالیت‌های شما تأثیر بگذارد.
اختلال اضطراب اجتماعی می‌تواند یک بیماری مزمن سلامت روان باشد، اما یادگیری مهارت‌های مقابله‌ای در روان درمانی و مصرف داروها می‌تواند به شما کمک کند اعتماد به نفس داشته باشید و توانایی خود را برای تعامل با دیگران بهبود بخشد.
اختلال اضطراب اجتماعی چه زمانی شروع می‌شود؟
اختلال اضطراب اجتماعی معمولاً از اوایل تا اواسط نوجوانی شروع می‌شود، اگرچه گاهی اوقات می‌تواند در کودکان کوچکتر یا بزرگسالان شروع شود.
نشانه‌ها و تشخیص اختلال اضطراب اجتماعی
درست است که کمرویی و راحت نبودن در موقعیت‌های اجتماعی در اختلال اضطراب اجتماعی وجود دارد اما احساس کمرویی یا ناراحتی در موقعیت‌های خاص لزوماً نشانه‌ی قطعی اختلال اضطراب اجتماعی نیست، به‌ویژه در کودکان. میزان راحتی در موقعیت‌های اجتماعی بسته به ویژگی‌های شخصیتی و تجربیات زندگی می‌تواند متفاوت باشد. به عنوان مثال برخی افراد به طور طبیعی نسبت به دیگران محتاط‌تر و برخی دیگر برون‌گراتر هستند.
نشانه‌های عاطفی و رفتاری
اختلال اضطراب اجتماعی باعث می‌شود که شما به شیوه خاصی رفتار کنید. در بسیاری از موارد ممکن است متوجه شوید که بر اساس ترس دست به انتخاب یک رفتار می‌زنید تا بر اساس ترجیحات و تمایلات خود. به عنوان مثال ممکن است کلاس را رها کنید تا مجبور به ارائه کلاسی نشود.
- ترس از موقعیت‌هایی که ممکن است مورد قضاوت منفی قرار بگیرید
- نگران شرمساری یا تحقیر خود باشید
- ترس شدید از تعامل یا صحبت با غریبه‌ها
- ترس از اینکه دیگران متوجه شوند که شما مضطرب به نظر می‌رسید
- ترس از نشانه‌های فیزیکی که ممکن است باعث خجالت شما شود، مانند سرخ شدن، عرق کردن، لرزیدن یا لرزش صدا
- پرهیز از انجام کارها یا صحبت با مردم به دلیل خجالت کشیدن
- اجتناب از موقعیت‌هایی که ممکن است در مرکز توجه قرار بگیرید
- ترس یا اضطراب شدید در موقعیت‌های اجتماعی
- انتظار بدترین پیامدهای ممکن در طول یک موقعیت اجتماعی
- برای کودکان، اضطراب اجتماعی ممکن است با گریه، کج‌خلقی، چسبیدن به والدین یا امتناع از صحبت کردن در موقعیت‌های اجتماعی دیده شود.
نشانه‌های شناختی
اختلال اضطراب اجتماعی علاوه بر نشانه‌های عاطفی و رفتاری شامل نشانه‌های شناختی نیز می‌شود. منظور از نشانه‌های شناختی، افکار منفی و باورهای منفی شماست که به آنها الگوهای فکری منفی و ناکارآمد گفته می‌شود.
- باورهای منفی: باورهایی در مورد عدم کفایت خود در موقعیت‌های اجتماعی و موقعیت‌هایی که قرار است کاری انجام دهید
- سوگیری منفی: گرایش به نادیده گرفتن جنبه‌های مثبت در موقعیت‌های اجتماعی و بزرگ‌نمایی توانایی‌های اجتماعی دیگران. به عنوان مثال تصور کنید که امروز اولین روز کاری شماست یا اینکه کلاسی را تازه شروع کرده‌اید و از شما خواسته می‌شود که خودتان را معرفی کنید: در این موقعیت اگر دارای اختلال اضطراب اجتماعی باشید ممکن است افکار منفی در ذهن‌تان تکرار شود: همه از من آرام‌تر و راحت‌تر حرف می‌زنند، دیگران می‌فهمند که من اضطراب دارم.
- این افکار به سرعت از کنترل شما خارج می‌شوند و وقتی نوبت شما می‌رسد تلاش می‌کنید طوری حرف بزنید که کسی متوجه لرزش صدای شما نشود.
نشانه‌های فیزیکی
علائم و نشانه‌های فیزیکی گاهی اوقات می‌تواند با اختلال اضطراب اجتماعی همراه باشد و ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- خجالت زدگی
- تپش قلب
- لرزیدن
- تعریق
- ناراحتی معده یا حالت تهوع
- مشکل در نفس کشیدن
- سرگیجه
- احساس خالی بودن ذهن
- تنش عضلانی
- اجتناب از موقعیت‌های اجتماعی رایج
در صورت ابتلا به اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است تحمل تجارب معمول و روزمره سخت باشد، از جمله:
- تعامل با افراد ناآشنا یا غریبه
- شرکت در مهمانی‌ها یا مجالس اجتماعی
- رفتن به محل کار یا مدرسه
- شروع مکالمه
- برقراری تماس چشمی
- دوست‌یابی
- ورود به اتاقی که افرادی از قبل در آنجا حضور دارند
- غذا خوردن جلوی دیگران
- استفاده از سرویس بهداشتی عمومی
نشانه‌های اختلال اضطراب اجتماعی می‌تواند در طول زمان تغییر کند. اگر با تغییرات، استرس یا خواسته‌های زیادی در زندگی خود مواجه باشید، ممکن است نشانه‌ها شعله‌ور شوند. اگرچه اجتناب از موقعیت‌هایی که باعث ایجاد اضطراب می‌شوند ممکن است در کوتاه‌مدت احساس بهتری در شما ایجاد کند، اما اگر درمان نشوید، احتمالاً اضطراب شما در طولانی‌مدت ادامه خواهد داشت.
تشخیص اختلال اضطراب اجتماعی بر اساس DSM-5
اگر به روانشناس مراجعه کرده باشید برای تشخیص اختلال اضطراب اجتماعی از کتاب راهنمای تشخیصی اختلال‌های روانی که توسط انجمن روانپزشکی آمریکا (APA) منتشر می‌شود استفاده می‌کند:
|
A. ترس یا اضطراب محسوس در مورد یک یا چند موقعیت اجتماعی که در آنها فرد با احتمال بررسی دقیق دیگران مواجه می‌شود. از جمله نمونه‌های آن عبارت‌اند از تعامل‌های اجتماعی (مثل گفتگو یا ملاقات با افراد ناآشنا)، مورد مشاهده قرار گرفتن (مثل خوردن یا نوشیدن) و عمل کردن جلوی دیگران (سخنرانی). توجه: در کودکان اضطراب باید در موقعیت‌های همسالان و نه فقط هنگام تعامل با دیگران روی دهد. B. فرد می‌ترسد که طوری عمل کند یا نشانه‌های اضطراب را بروز دهد که به صورت منفی ارزیابی شوند (یعنی خجالت‌آور یا تحقیرآمیز باشد، به طرد یا دلخوری دیگران منجر شوند). C. موقعیت‌های اجتماعی تقریباً همیشه ترس یا اضطراب را برانگیخته می‌کنند. توجه: در کودکان ترس یا اضطراب ممکن است با گریه، قشقرق، میخکوب شدن، چسبیدن، چمع کردن خود یا ناتوانی در صبحت کردن در موقعیت‌های اجتماعی ابراز شود. D. از موقعیت‌های اجتماعی اجتناب می‌شود یا این موقعیت‌ها با ترس یا اضطراب شدید تحمل می‌شوند. E. ترس یا اضطراب با تهدید واقعی که توسط موقعیت اجتماعی ایجاد می‌شود و با زمینه اجتماعی فرهنگی بی‌تناسب است. F. ترس یا اجتناب مداوم است، معمولاً ۶ ماه یا بیشتر ادامه پیدا می‌کند. G. ترس، اضطراب یا اجتناب باعث اختلال قابل ملاحظه در عملکرد اجتماعی، شغلی یا زمینه‌های مهم دیگر عملکرد می‌شود. H. ترس یا اضطراب یا اجتناب ناشی از مصرف مواد یا بیماری جسمانی نیست. I. ترس، اضطراب یا اجتناب با نشانه‌های اختلال‌های روانی دیگر مانند اختلال وحشتزدگی، اختلال بدشکلی بدنی، یا اختلال طیف اوتیسم بهتر توجیه نمی‌شود. J. اگر بیماری جسمانی دیگری وجود داشته باشد ترس، اضطراب یا اجتناب آشکارا نامربوط یا بیش از حد است. |
علت اختلال اضطراب اجتماعی
مانند بسیاری دیگر از اختلال‌های روانشناختی، اختلال اضطراب اجتماعی احتمالاً از تعامل پیچیده‌ی عوامل بیولوژیکی و محیطی ناشی می‌شود.
ژنتیک. اگر شما ژن‌های خاصی داشته باشید بیشتر در معرض ابتلا به اختلال اضطراب اجتماعی هستید. اگر یکی از اعضای خانواده‌ی درجه‌ی اول شما مبتلا به فوبیای اجتماعی باشد احتمال ابتلای شما تا ۶ برابر افزایش پیدا می‌کند.
ساختار مغز. می‌دانیم که چهار منطقه مغزی در اضطراب نقش عمده‌ای دارند:
- ساقه‌ی مغز که ضربان قلب و تنفس را کنترل می‌کند.
- سیستم لیمبیک که روی خلق و اضطراب تأثیر می‌گذارد.
- قشر پیش‌پیشانی که در ارزیابی خطر به شما کمک می‌کند.
- قشر حرکتی که عضلات را کنترل می‌کند.
ساختاری در مغز به نام آمیگدال (قسمتی از سیستم لیمبیک) در کنترل پاسخ ترس نقش دارد. افرادی که آمیگدال بیش‌فعال دارند ممکن است واکنش ترس شدیدی داشته باشند که باعث افزایش اضطراب در موقعیت‌های اجتماعی می‌شود.
انتقال دهنده های عصبی
اگر اختلال اضطراب اجتماعی دارید، احتمالاً عدم تعادل برخی مواد شیمیایی در مغز شما وجود دارد که به عنوان انتقال دهنده‌های عصبی شناخته می‌شوند. این انتقال دهنده‌های عصبی توسط مغز شما برای ارسال پیام از یک سلول به سلول دیگر استفاده می‌شود.
انتقال دهنده‌های عصبی دخیل در اضطراب:
- نوراپی نفرین
- سروتونین
- دوپامین
- گابا (GABA)
در افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی مشاهده شده است که در انتقال‌دهنده‌‌های عصبی فوق عدم تعادل وجود دارد.
محیط. علت‌های روانی-اجتماعی اختلال اضطراب اجتماعی شامل عواملی در محیط است که در از دوران کودکی بر شما تأثیرگذار بوده‌اند. اگر یکی از والدین شما مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی باشد شما نیز ممکن است مبتلا شوید. این مسئله هم تحت تأثیر عوامل محیطی و هم تحت تأثیر ژنتیک است.
روان‌شناسان سه نظریه در مورد اینکه چرا کودکان از نظر اجتماعی دچار اضطراب می‌شوند مطرح کرده‌اند:
- شرطی‌سازی مستقیم: ممکن است تجربه‌های منفی و ناخوشایند دوره کودکی مانند مورد مسخره قرار گرفتن، تفاوت داشتن با دیگران، مورد قلدری قرار گرفتن یا سایر تجربه‌های شرم‌آور به طور مستقیمی کودک را تحت تأثیر قرار داده است.
- یادگیری مشاهده‌ای: ممکن است کودک به طور مستقیم تحت تأثیر تجربه‌های ناخوشایند قرار نگرفته باشد اما از یادگیری مشاهده‌ای، اضطراب اجتماعی را از کسی که به آن مبتلا بوده، آموخته است. به عنوان مثال مادری که خودش از جمع می‌ترسد خواه ناخواه این ترس را به کودک خود منتقل می‌کند و کودک به احتمال زیاد از رفتار او تقلید خواهد کرد.
- انتقال اطلاعات: والدین ترسو و مضطرب اجتماعی ناآگاهانه اطلاعات شفاهی و غیرکلامی را در مورد خطرات موقعیت‌های اجتماعی به فرزندان خود منتقل می‌کنند. اگر مادرتان خیلی نگران این است که دیگران در مورد او چه فکری می‌کنند، به احتمال زیاد خودتان نیز تا حدودی به همین اضطراب دچار شده‌اید.
نوع ترتبیت شما نیز می‌تواند بر احتمال ابتلا به اختلال اضطراب اجتماعی نقش داشته باشد:
اگر در دوره‌ی کودکی در معرض موقعیت‌های اجتماعی قرار نگرفته باشید و مهارت‌های اجتماعی مناسب را تمرین نکرده باشید شما در معرض اختلال اضطراب اجتماعی قرار دارید. والدین طردکننده، کنترل‌گر، انتقادی یا حمایتگر افراطی نیز زمینه را برای ابتلا فراهم می‌کنند.
علاوه بر این، اگر سبک دلبستگی مناسب و ایمن در کودکی شکل نگرفته باشد کودک نمی‌تواند خود را در موقعیت‌های اجتماعی آرام سازد.
بازداری رفتاری در دوران کودکی
آیا کودک نوپا یا خردسالی را می شناسید که همیشه هنگام مواجهه با موقعیت جدید یا فرد ناآشنا به شدت ناراحت می شود؟ هنگام مواجهه با این نوع موقعیت‌ها، کودک گریه می‌کند، کناره‌گیری می‌کند یا به دنبال آرامش والدین است؟
این نوع رفتار در کودکان نوپا و خردسال به عنوان بازداری رفتاری شناخته می‌شود. کودکانی که در دوران کودکی بازداری رفتاری نشان می‌دهند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به SAD در آینده هستند.
از آنجایی که این نوع خلق و خو در سنین پایین خود را نشان می‌دهد، احتمالاً یک ویژگی ذاتی و نتیجه عوامل بیولوژیکی است.
عوامل خطر
عوامل متعددی می‌توانند خطر ابتلا به اختلال اضطراب اجتماعی را افزایش دهند، از جمله:
- سابقه خانوادگی. اگر والدین یا خواهر و برادرهای شما این بیماری را داشته باشند، احتمال ابتلا به اختلال اضطراب اجتماعی بیشتر است.
- تجربیات منفی. کودکانی که مسخره کردن، قلدری، طرد شدن، تمسخر یا تحقیر را تجربه می‌کنند، ممکن است بیشتر مستعد ابتلا به اختلال اضطراب اجتماعی باشند. علاوه بر این، سایر رویدادهای منفی در زندگی، مانند تعارضات خانوادگی، تروما یا سوءاستفاده ممکن است با این اختلال همراه باشد.
- خلق و خو. کودکانی که در مواجهه با موقعیت‌ها یا افراد جدید خجالتی، ترسو، گوشه‌گیر یا محدود هستند، ممکن است در معرض خطر بیشتری قرار بگیرند.
- مطالبات اجتماعی یا کاری جدید. نشانه‌های اختلال اضطراب اجتماعی معمولاً در سال‌های نوجوانی شروع می‌شود، اما ملاقات با افراد جدید، سخنرانی در جمع یا ارائه یک کار مهم ممکن است برای اولین بار نشانه‌های اختلال اضطراب اجتماعی را ایجاد کند.
- داشتن ظاهر یا وضعیتی که جلب توجه می‌کند. به عنوان مثال، تغییر شکل صورت، لکنت زبان یا لرزش ناشی از بیماری پارکینسون می‌تواند احساس خودآگاهی را افزایش دهد و ممکن است باعث ایجاد اختلال اضطراب اجتماعی در برخی افراد شود.
پیامدهای اختلال فوبی اجتماعی
در صورت عدم درمان، اختلال اضطراب اجتماعی می‌تواند زندگی شما را کنترل کند. اضطراب می‌تواند در کار، مدرسه، روابط یا لذت بردن از زندگی اختلال ایجاد کند. این اختلال می‌تواند باعث مشکلات زیر شود:
- عزت نفس پایین
- مشکل قاطعیت
- خودگویی منفی
- حساسیت به انتقاد
- مهارت‌های اجتماعی ضعیف
- انزوا و روابط اجتماعی دشوار
- پیشرفت تحصیلی و شغلی پایین
- سوءمصرف مواد، مانند نوشیدن بیش از حد الکل
- خودکشی یا اقدام به خودکشی
درمان
درمان بستگی به این دارد که اختلال اضطراب اجتماعی چقدر بر توانایی شما برای عملکرد در زندگی روزمره تأثیر گذاشته است. رایج‌ترین درمان برای اختلال اضطراب اجتماعی شامل رواندرمانی، دارو یا هر دو است.
رواندرمانی
رواندرمانی نشانه‌های اختلال اضطراب اجتماعی را در اکثر افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی بهبود می‌بخشد. در درمان، شما یاد می‌گیرید که چگونه افکار منفی خود را بشناسید و تغییر دهید و مهارت‌هایی را برای کمک به کسب اعتماد به نفس در موقعیت‌های اجتماعی بیاموزید.
درمان شناختی رفتاری (CBT)
در CBT مبتنی بر مواجهه، شما به تدریج روی رویارویی با موقعیت‌هایی که بیشتر از آنها می ترسید کار می‌کنید. این کار می‌تواند مهارت‌های مقابله‌ای شما را بهبود ببخشد و به شما کمک کند تا اعتماد به نفس خود را برای مقابله با موقعیت‌های اضطراب‌آور افزایش دهید.
همچنین می‌توانید در آموزش مهارت‌ها یا ایفای نقش شرکت کنید تا مهارت‌های اجتماعی را تمرین کنید و در ارتباط با دیگران آرامش و اطمینان کسب کنید. تمرین قرار گرفتن در معرض موقعیت‌های اجتماعی به ویژه برای به چالش کشیدن نگرانی‌های شما مفید است.
دارو درمانی
اگرچه چندین نوع دارو در دسترس است، مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) اغلب اولین داروهایی هستند که برای علائم اختلال اضطراب اجتماعی آزمایش می‌شوند. متخصص سلامت روان ممکن است پاروکستین (پاکسیل) یا سرترالین (زولوفت) را تجویز کند.
برای کاهش خطر عوارض جانبی، متخصص سلامت روان ممکن است دارو را با دوز کم شروع کند و به تدریج نسخه شما را به دوز کامل افزایش دهد. ممکن است چند هفته تا چندماه بعد از مصرف دارو طول بکشد تا علائم شما به طور قابل توجهی بهبود یابد.
- سایر داروهای ضدافسردگی. ممکن است مجبور شوید چندین داروی ضدافسردگی مختلف را امتحان کنید تا با کمترین عوارض جانبی، موثرترین آنها را پیدا کنید.
- داروهای ضد اضطراب. بنزودیازپین‌ها ممکن است سطح اضطراب شما را کاهش دهند.
- مسدود کننده‌های بتا. این داروها با مسدود کردن اثر تحریک‌کننده اپی‌نفرین (آدرنالین) عمل می‌کنند. آنها ممکن است ضربان قلب، فشار خون، تپش قلب و لرزش صدا و اندام‌ها را کاهش دهند. به همین دلیل، زمانی که برای کنترل علائم در یک موقعیت خاص، مانند سخنرانی، استفاده شوند، ممکن است بهترین عملکرد را داشته باشند. آنها برای درمان کلی اختلال اضطراب اجتماعی توصیه نمی‌شوند.
اگر درمان به سرعت جواب نداد، تسلیم نشوید. شما می‌توانید در طول چند هفته یا چندماه به در رواندرمانی ادامه دهید. یادگیری مهارت‌های جدید برای کمک به مدیریت اضطراب زمان می‌برد. و یافتن داروی مناسب برای وضعیت شما به کمی آزمون و خطا نیاز دارد.
برای برخی افراد، علائم اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است به مرور زمان محو شوند و مصرف دارو قطع شود. برخی دیگر ممکن است برای جلوگیری از عود، سال‌ها نیاز به مصرف دارو نیاز داشته باشند.
برای استفاده حداکثری از درمان، قرار ملاقات‌های پزشکی یا رواندرمانی خود را حفظ کنید. با تعیین اهدافی برای نزدیک شدن به موقعیت‌های اجتماعی که باعث اضطراب شما می‌شود، خود را به چالش بکشید، طبق دستور داروها را مصرف کنید و با متخصص سلامت روان خود در مورد هرگونه تغییر در وضعیت خود صحبت کنید.
طب جایگزین
چندین داروی گیاهی به عنوان درمان اضطراب مورد مطالعه قرار گرفته‌اند، اما نتایج متفاوت است. قبل از مصرف هر گونه داروی گیاهی یا مکمل، با تیم مراقبت‌های بهداشتی خود برای اطمینان از بی‌خطر بودن آنها و عدم تداخل با داروهایی که مصرف می‌کنید، صحبت کنید.
شیوه زندگی و درمان‌های خانگی
اگرچه اختلال اضطراب اجتماعی به طور کلی به کمک یک متخصص روانپزشک یا روان‌درمانگر نیاز دارد، می‌توانید برخی از این تکنیک‌ها را برای کنترل موقعیت‌هایی که احتمالاً باعث ایجاد علائم می‌شوند امتحان کنید:
- مهارت‌های کاهش استرس را بیاموزید.
- به طور منظم ورزش کنید یا فعالیت بدنی داشته باشید.
- به اندازه کافی بخوابید
- از یک رژیم غذایی سالم و متعادل استفاده کنید.
- از الکل اجتناب کنید.
- کافئین را محدود یا اجتناب کنید.
با ارتباط با افرادی که با آنها احساس راحتی می‌کنید، در موقعیت‌های اجتماعی شرکت کنید.
تمرین این موقعیت‌ها را در نظر بگیرید:
- با یکی از اقوام نزدیک، دوست یا آشنا در یک محیط عمومی غذا بخورید.
- عمداً تماس چشمی برقرار کنید و به دیگران سلام کنید یا اولین کسی باشید که سلام می‌کند.
- از کسی تعریف کنید
- از یک غریبه راهنمایی بگیرید
- به دیگران علاقه نشان دهید – برای مثال در مورد خانه، فرزندان، نوه‌ها، سرگرمی‌ها یا سفرهای آنها بپرسید.
- برای برنامه‌ریزی با یک دوست تماس بگیرید.
- برای موقعیت‌های اجتماعی آماده شوید
در ابتدا، موقعیت‌های اجتماعی چالش برانگیز است. همانطور که در ابتدا ممکن است دشوار یا دردناک به نظر برسد، از موقعیت‌هایی که باعث ایجاد علائم شما می‌شود اجتناب نکنید. با مواجهه منظم با این نوع موقعیت‌ها، به ساختن و تقویت مهارت‌های مقابله‌ای خود ادامه دهید.
به این توجه کنید که موقعیت‌های شرم‌آوری که از آنها می‌ترسید چقدر اتفاق می‌افتند. ممکن است متوجه شوید که سناریوهایی که از آنها می‌ترسید معمولاً محقق نمی‌شوند.
وقتی موقعیت‌های شرم‌آور اتفاق می‌افتد، به خود یادآوری کنید که احساسات شما از بین می‌روند و می‌توانید آنها را مدیریت کنید. اکثر افراد اطراف شما یا آنقدر که شما فکر می‌کنید به شما توجه نمی‌کنند یا اهمیتی نمی‌دهند، یا بیشتر از آن چیزی که شما تصور می‌کنید بخشنده هستند.
از مصرف الکل برای آرام کردن اعصاب خودداری کنید. ممکن است به نظر برسد که مصرف الکل به طور موقت کمک می‌کند، اما در دراز مدت می‌تواند شما را حتی بیشتر مضطرب کند.
چه زمانی باید به روانشناس مراجعه کرد؟
اگر از موقعیت‌های اجتماعی عادی ترس دارید و از آن اجتناب می‌کنید، به متخصص سلامت روان مراجعه کنید.
آماده شدن برای قرار ملاقات شما
شما ممکن است به متخصص سلامت روان مراجعه کنید. در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که به شما کمک می‌کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.
آنچه شما می‌توانید انجام دهید
قبل از قرار ملاقات، فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:
- موقعیت‌هایی که از آنها اجتناب کرده‌اید، به خصوص موقعیت‌هایی که برای عملکرد شما مهم هستند
- هر گونه علائمی که تجربه کرده‌اید، و مدت زمان آنها را نیز یادداشت کنید، حتی علائمی که ممکن است نامرتبط به نظر برسند
- اطلاعات شخصی کلیدی، به ویژه هر رویداد مهم یا تغییر در زندگی قبل از ظاهر شدن علائم
- اطلاعات پزشکی، از جمله شرایط سلامت جسمی یا روانی
- هر گونه دارو، ویتامین، گیاهان دارویی یا سایر مکمل‌ها و میزان مصرف آنها را نیز یادداشت کنید.
سوالاتی که باید از متخصص سلامت روان بپرسید
- به نظر شما چه چیزی باعث علائم من می‌شود؟
- آیا دلایل احتمالی دیگری وجود دارد؟
- چگونه تشخیص می‌دهید که من دچار اختلال اضطراب اجتماعی هستم؟
- آیا وضعیت من موقتی است یا مزمن؟
- آیا درمان‌های موثری برای این بیماری موجود است؟
- با درمان، آیا در نهایت می‌توانم در موقعیت‌هایی که اکنون من را بسیار مضطرب می‌کند، راحت باشم؟
- آیا بروشور یا کتابی وجود دارد که بتوانم مطالعه کنم؟
- چه وب‌سایت‌هایی را پیشنهاد می‌کنید؟
روانشناس یا متخصص سلامت روان احتمالاً تعدادی سؤال از شما می‌پرسد. آماده پاسخگویی به آنها باشید.
- آیا ترس از خجالت باعث می‌شود که از انجام برخی فعالیت‌ها یا صحبت با مردم اجتناب کنید؟
- آیا از فعالیت‌هایی که در آنها مرکز توجه هستید اجتناب می‌کنید؟
- آیا خجالت‌زده بودن یا احمق به نظر رسیدن یکی از بدترین ترس‌های شماست؟
- اولین بار چه زمانی متوجه این علائم شدید؟
- احتمال بروز علائم شما چه زمانی است؟
- آیا به نظر می‌رسد چیزی علائم شما را بهتر یا بدتر کند؟
- علائم شما چگونه بر زندگی شما تأثیر می‌گذارد، از جمله در کار و روابط شخصی؟
- آیا یکی از بستگان نزدیک شما علائم مشابهی داشته است؟
- آیا بیماری خاصی دارید؟
- آیا در گذشته برای علائم سلامت روان یا بیماری روانی تحت درمان بوده‌اید؟ اگر بله، چه نوع درمانی سودمندتر بوده است؟
- آیا تا به حال به آسیب رساندن به خود یا دیگران فکر کرده‌اید؟
- آیا الکل یا از مواد مخدر استفاده می‌کنید؟ اگر چنین است، چند وقت یکبار؟
ارتباط با ما
برای ارتباط با ما در انتهای مطلب کامنت بگذارید. علاوه بر این می‌توانید در اینستاگرام و تلگرام ما را دنبال کنید.
اینستاگرام: schema.therapy
تلگرام: psychologistnotes
ایمیل: schemalogy@yahoo.com
منابع
