علمی ترین روش آرام کردن گریه کودک و خواباندن او

دانشمندان در یک مطالعه جدید که نتایج آن در مجله current biology منتشر شده است اعلام کرده‌اند که موثرترین راه را برای آرام کردن گریه کودک پیدا کرده‌اند. آرام کردن گریه کودک یکی از چالش‌هایی است که والدین زیادی با آن روبرو هستند و می‌تواند بسیار طاقت‌فرسا باشد. آن‌ها از روش‌های زیادی برای آرام کردن گریه کودک استفاده می‌کنند که بسیاری از آن‌ها به نتیجه نمی‌رسد. گاهی اوقات، بعد از موفقیت در آرام کردن گریه کودک و خواباندن او، به محض اینکه کودک در رختخواب قرار می‌گیرد دوباره بیدار می‌شود و گریه‌هایش را از سر می‌گیرد.

در برخی اوقات هیچ راه جادویی برای آرام کردن گریه کودک وجود ندارد، چه برسد به اینکه بخوابد و این والدین را به شدت ناامید می‌کند. در این مواقع والدین نمی‌دانند که باید چه کاری انجام دهند. اما یک مطالعه جدید، به بررسی این موضوع پرداخته است که ساده‌ترین روش برای آرام کردن گریه کودک چیست و والدین چه کاری می‌توانند انجام دهند.

انواع گریه کودک

برای اینکه در آرام کردن گریه کودک موفق باشیم اولین قدم این است که انواع گریه کودک را بشناسیم.

گریه مهم‌ترین مکانیسمی است که نوزادان برای ارتباط با جهان خود دارند. نخستین گریه نوزاد اثبات می‌کن که ریه‌های او پر از هواست. گریه ممکن است اطلاعاتی را نیز درباره سلامتی سیستم عصبی مرکزی نوزادان تازه متولدشده به دست دهد. نوزادان وقتی گریه نوزادان دیگر را می‌شنوند تمایل دارند با گریه و بیان چهره‌ای منفی پاسخ دهند. نوزادان حداقل سه نوع گریه دارند:

• گریه اساسی: الگویی موزون که معمولاً شامل یک فریاد است که با سکوتی کوهتاتر دنبال می‌شود. سپس سوتی کوهتاتر که از نظر ارتفاع صدا تا حدی زیرتر از گریه اصلی است و پس از آن استراحت کوتاه دیگری پیش از گریه بعدی. برخی متخصصان دوره نوزادی اعتقاد دارند که گرسنگی یکی از شرایطی است که گریه اساسی را برمی‌انگیزاند.
• گریه خشم: تغییری نسبت به گریه‌ی اساسی با هوای اضافی بیشتر که از طریق تارهای صوتی بیرون داده می‌شود.
• گریه درد: فریادی ناگهانی، طولانی و با شروع بلند که به نگه داشتن نفس دنبال می‌شود. هیچ نوع ناله‌ی ابتدایی وجود ندارد. گریه درد ممکن است با درد جسمی یا هر محرک شدیدی برانگیخته شود.

بیشتر بزرگسالان می‌توانند تشخیص دهند که گریه نوزاد عصبانیت را نشان می‌دهد یا درد را. والدین می‌توانند گریه‌های نوزاد خود را بهتر از گریه‌های نوزادان دیگر تشخیص دهند.

آیا والدین باید به گریه‌های نوازد پاسخ دهند؟ بسیاری از متخصصان رشد توصیه می‌کنند که والدین به ویژه در نخستین سال زندگی نوازد در حال گریه را نوازش کنند. این واکنش باید به نوزادان کمک کند تا احساس اعتماد و دلبستگی ایمن به مراقبین را افزایش دهد.

اما واکنش والدین برای آرام کردن گریه کودک چه چیزی باید باشد؟

طبق تحقیقات، اگر می‌خواهید نوزادی را که در حال گریه و زاری است آرام کنید، در آغوش گرفتن او در حالی که نشسته‌اید هیچ فایده‌ای ندارد. این کار اغلب می‌تواند ضربان قلب نوزاد را افزایش داده و او را بیشتر عصبانی کند.

به گفته‌ی محققان بهتر است هنگامی که نوزاد گریه می‌کند او را به آغوش بگیرند و راه بروند. در آغوش گرفتن و راه رفتن باعث کاهش ضربان قلب نوزاد می‌شود و به خوابیدن او کمک می‌کند. در بین تمامی روش‌های آزمایش‌شده برای آرام کردم گریه کودک، این روش بیشترین اثرمندی را داشته است.

در این مطالعه، آزمایشگران از مادران خواسته بودند که هنگام گریه کودک او را در آغوش بگیرند و قدم بزنند. این بررسی نشان داد که تنها ۵ دقیقه قدم زدن با کودک، باعث آرام کردن گریه کودک می‌شود و تقریباً نیمی از شرکت‌کنندگان در این پژوهش، گزارش دادند که با این روش توانسته‌‌اند فرزندان خود را بخوابانند.

محققانی که این آزمایش را انجام داده‌اند توضیح داده‌اند که: « هنگامی که نوزادان را پنج دقیقه در آغوش می‌گیریم و قدم می‌زنیم گریه کودک آرام می‌شود و تمایل به خوابیدن پیدا می‌کنند، حتی در طول روز که نوزادان معمولاً بیدار هستند».

بعد از آرام کردن گریه کودک، و خوابیدن در آغوش مادر، چالش بعدی پیش روی مادران قرار می‌گیرد: خواباندن کودک در رختخواب.

والدین می‌دانند که خواباندن کودک در رختخواب بسیار کار دشواری است که گاهی به خشونت یا احساس خشم نیز تبدیل می‌شوند. ما می‌دانیم هنگامی که سر نوزاد به عقب خم می‌شود بیدار خواهد شد و باعث می‌شود که تمامی کارهایی را که برای خواباندن او انجام داده‌ایم بی‌ثمر می‌شوند.

جالب اینجاست که شرکت‌کنندگانی که پس از راه رفتن با کودک خود به مدت 5 دقیقه دیگر همانطور که آنها را در آغوش نگه می‌داشتند و می‌نشستند، در به خواب ماندن کودک موفقیت بیشتری به دست آوردند. در این صورت نه لمس کردن کودک و نه صدای بسته شدن در باعث بیدار شدن کودک نشد.

از بین ۱۳ نوزادی که در یکی از این آزمایش‌ها با روش فوق خوابیده بودند، ۹ نفرشان از طریق روشی که توضیح داده شد در رختخواب قرار گرفتند و بیدار نشدند.

پنج دقیقه پیاده روی باید روی یک مسیر صاف و هموار و با سرعت ثابت و ترجیحاً بدون توقف یا چرخش ناگهانی باشد. بعد از این پنج دقیقه، پنج دقیقه‌ی دیگر در حالیکه کودک را در آغوش گرفته‌اید بنشینید. در این صورت هنگامی که نوزاد را در گهواره یا رختخواب قرار دهید احتمال اینکه بیدار شود بسیار اندک است.

ما به طور واضح می‌دانیم که کودکان با یکدیگر تفاوت‌ دارند اما به طور کلی به نظر می‌رسد که در «آغوش گرفتن و قدم زدن با نوزاد» چیزی وجود دارد که به آرام کردن گریه کودک کمک می‌کند.

بنابراین باید به یک سؤال اساسی پاسخ دهیم: چه رازی در حمل کردن وجود دارد که باعث آرام کردن گریه کودک می‌شود؟

مطالعات دیگری که به بررسی حمل کردن یا درآغوش گرفتن کودک پرداخته‌اند نشان داده‌اند که کودکان انسان و فرزندان سایر  پستانداران هنگامی که توسط مادر حمل می‌شوند آرام می‌گیرند و این پدیده به عنوان واکنش انتقالی شناخته می‌‌شود.

به عنوان مثال در موش‌ها، به نظر می‌رسد که یک حرکت تکان دادن با فعال کردن سیستم دهلیزی، که یک سیستم حسی است که اطلاعات حرکت، موقعیت سر و جهت‌گیری فضایی را فراهم می‌کند، خواب را تقویت می‌کند.

پژوهشگرانی که این مطالعه را انجام داده‌اند به این نتیجه رسیده‌اند که در مورد انسان‌ها نیز فرایند مشابهی مانند موش‌ها وجود دارد. به عنوان مثال، آن‌ها در یک آزمایش دیگر از مادر درخواست کردن که کودک را درون گهواره قرار بدهند و او را تکان دهند. نتیجه این آزمایش شبیه، راه رفتن و در آغوش گرفتن نوزاد بود.

برای اینکه در مورد نتایج این مطالعه به یک نتیجه‌گیری قطعی برسیم این آزمایش باید نمونه‌های بزرگتری انجام شود تا با قطعیت بهتری در مورد آرام کردن گریه کودک و خواباندن او بتوانیم اظهار نظر بکنیم.

علاوه بر این، آزمایش‌هایی که در این پژوهش انجام شد فقط بر روی مادران متمرکز بودند و متغیرهای متعددی مانند آرام کردن از طریق صوت، مانند لالایی خواندن، وجود داشت که از آزمایشی به آزمایش دیگر ثابت نگه داشته نشدند. به عبارت دیگر متغیرهای دیگری که ممکن بود باعث آرام کردن گریه کودک شود کنترل نشده بودند.

با این وجود، نتایج به دست آمده از این آزمایش حاکی از آن است که حرکت کردن با طور نیرومندی با آرام کردن گریه کودک و خواباندن او ارتباط دارد. یک نکته جالب دیگر که در این پژوهش به دست آمد این بود که هنگامی که نوزاد گریه نمی‌کرد، بغل کردن و راه رفتن اثر خواب‌آور نداشت.

پژوهشگران این طور نتیجه گرفته‌اند که این اتفاق به این دلیل است که نوزادان گریان، در مقایسه با نوزادانی که گریه نمی‌کنند خسته‌تر هستند. این بدان معنی است که آنها “بیشتر مستعد خواب هستند، که توسط فعال‌سازی رفلکس واگال در پاسخ ترابری ایجاد می‌شود”.

با در آغوش گرفتن و راه رفتن با کودک، والدین ممکن است بتوانند از این رفلکس ذاتی پستانداران بهره ببرند.

با تحقیقات بیشتر، دانشمندان امیدوارند والدینی که به علت دردسرهای آرام کردن گریه کودک و نخوابیدن او دچار محرومیت از خواب شده‌اند با روش‌های مبتنی بر شواهد علمی برای آرام کردن گریه فرزندانشان و خواباندان آن‌ها مسلح کنند.

نتایج مهم مطالعه

• گریه نوزاد با حرکت دادن او کاهش می‌یابد، اما نه با نگه داشتن بی‌حرکت
• حرکت دادن 5 دقیقه‌ای خواب نوزادان گریان را حتی در طول روز افزایش می‌دهد.
• خواباندن نوزادان در تخت خواب باعث قطع یا عمیق‌تر شدن خواب نوزاد می‌شود.