تأثیر درمان شناختی رفتاری بر مشکلات خواب نوجوانان

تأثیر درمان شناختی رفتاری بر مشکلات خواب نوجوانان

مطالعه اخیر بر روی نوجوانان مبتلا به اختلالات اضطرابی که تحت درمان شناختی-رفتاری قرار گرفتند، نشان داد که برخی از جنبه‌های کیفیت خواب آنها با پیشرفت درمان بهبود می‌یابد. این تحقیق در ژورنال روان درمانی رفتاری و شناختی منتشر شده است.

اختلالات اضطرابی گروهی از مشکلات مرتبط با سلامت روان هستند که شامل اختلال اضطراب فراگیر، اختلال هراس، اختلال اضطراب اجتماعی و فوبیاهای خاص می‌شود. علائم این اختلالات می‌تواند بسیار متفاوت باشد، اما معمولاً شامل نگرانی مداوم، عصبی بودن، مشکل در تمرکز و علائم فیزیکی مانند بی‌قراری، خستگی و تنش عضلانی است.

برآوردها نشان می‌دهد که حدود 8 درصد از کودکان بین 11 تا 16 سال معیارهای تشخیصی یکی از اختلالات اضطرابی را دارند.

اختلالات اضطرابی می‌تواند به طور قابل توجهی الگوهای خواب را مختل کند و منجر به مشکلاتی مانند بی‌خوابی، خواب بی‌قرار و کابوس شود.

افزایش حالت هوشیاری ناشی از اضطراب می‌تواند به خواب رفتن یا به خواب ماندن را دشوار سازد، زیرا ذهن، فعال یا در حال فعالیت است.

فقدان خواب ترمیمی (یعنی خوابی که باعث تجدید قوا نشود) می‌تواند به نوبه‌ی خود علائم اضطراب را تشدید و چرخه‌ای ایجاد کند که شکستن آن می‌تواند چالش‌برانگیز باشد.

مطالعات نشان می‌دهند که حدود 38 درصد از نوجوانان 12 تا 16 ساله با سطوح بالای اضطراب نیز از بی‌خوابی رنج می‌برند، 35 درصد کمتر از 7 ساعت در شب می‌خوابند و 83 درصد گزارش می‌دهند که برای به خواب رفتن به بیش از 30 دقیقه نیاز دارند. این گزارش‌ها با این یافته که درصد قابل توجهی از نوجوانان در سراسر جهان به اندازه کافی نمی‌خوابند، به ویژه در روزهای مدرسه، ترکیب می‌شود.

تأثیر درمان شناختی رفتاری بر مشکلات خواب نوجوانان

نویسنده‌ی مطالعه، اولیویا سوکینیک و همکارانش می‌خواستند مشکلات خواب نوجوانان مبتلا به اختلالات اضطرابی را در روزهای هفته و شب‌های آخر هفته بررسی کنند و ببینند که آیا درمان شناختی-رفتاری برای اضطراب ممکن است به بهبود الگوهای خواب این نوجوانان منجر شود یا خیر.

من در ابتدا به این موضوع علاقه داشتم زیرا مشکلات خواب در نوجوانان، به ویژه در نوجوانان مبتلا به اضطراب شایع است. علاوه بر این، به نظر می‌رسد که مشکلات خواب و اختلالات اضطرابی ارتباط نزدیکی با هم دارند، به طوری که مشکلات خواب در دوران کودکی، اضطراب در نوجوانان را پیش‌بینی می‌کند و علائم اضطراب نوجوانان نیز مشکلات خواب را پیش بینی می‌کند.

با توجه به تأثیر اضطراب و مشکلات خواب بر پیامدهای تحصیلی، اجتماعی و سلامتی نوجوانان و اینکه مشکلات خوابِ باقیمانده پس از درمان با احتمال بالاتر عود اضطراب نوجوان مرتبط است، بررسی اینکه آیا درمان یکی از آن‌ها ممکن است تأثیر مثبتی بر دیگری داشته باشد، به یک حوزه‌ی مهم تحقیقاتی و درمانی تبدیل شده است»

شرکت‌کنندگان در این مطالعه، 135 نوجوان بین 11 تا 17 ساله‌ی مبتلا به اختلالات اضطرابی بودند که از یک سرویس بهداشت روان کودکان و نوجوانان منطقه‌ای در جنوب شرقی انگلستان انتخاب شده بودند.

کودکان در صورتی که تشخیص اولیه‌ی یکی از اختلالات اضطرابی زیر را داشتند وارد پژوهش می‌شدند: اختلال اضطراب اجتماعی، اختلال اضطراب فراگیر، اختلال اضطراب جدایی، اختلال هراس، آگورافوبیا یا یک فوبی خاص.

کودکان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه و اختلال وسواس فکری-عملی از مطالعه خارج شدند. از بین کودکانی که مطالعه را آغاز کردند، تنها 73 نفر تا پایان باقی ماندند و تمام داده‌های لازم را ارائه کردند. نویسندگان داده‌های این مطالعه را در سال‌های 2018 و 2019 جمع آوری کردند.

شرکت‌کنندگان و والدینشان ارزیابی‌های مورد استفاده در تحلیل‌ها را در شروع و پایان درمان شناختی-رفتاری خود تکمیل کردند. نوجوانان و والدین آن‌ها (گزارش از نوجوان) ارزیابی‌ها را به طور جداگانه تکمیل کردند.

کودکان تحت سه نوع روان‌درمانی مختلف قرار گرفتند: یکی درمان شناختی-رفتاری گروهی هدایت‌شده توسط والدین برای کودکان ۱۱ ساله، نسخه‌ی نوجوانان برنامه‌ی اضطراب کودکان و نوجوانان (برای شرکت‌کنندگان ۱۲ سال به بالا)، و درمان شناختی-رفتاری فردی برای نوجوانان (سن 12 سال به بالا).

قبل و بعد از این درمان‌ها، آنها ارزیابی علائم اضطراب و افسردگی (مقیاس تجدیدنظر شده اضطراب و افسردگی کودک، نسخه‌ی کودک) و کیفیت خواب (ارزیابی ایجاد شده توسط نویسندگان بر اساس بررسی عادات خواب و شاخص شدت بی‌خوابی) را تکمیل کردند.

نتایج نشان داد که شرکت‌کنندگان به طور متوسط به بیش از 1 ساعت برای به خواب رفتن نیاز داشتند. آنها در روزهای هفته کمتر از 7 ساعت و در آخر هفته‌ها بیش از 8 ساعت می‌خوابیدند.

پس از انجام درمان شناختی-رفتاری، شرکت‌کنندگان بهبودهایی را در زمان مورد نیاز برای به خواب رفتن و تمایل به خواب طولانی‌تر نشان دادند. با این حال، فرکانس بیداری‌های شبانه پس از درمان تغییری نکرد. هیچ تغییری در علائم بی‌خوابی وجود نداشت.

“به طور کلی، نتایج شواهد امیدوارکننده‌ای را نشان می‌دهد که درمان شناختی-رفتاری برای اختلالات اضطرابی نوجوانان می‌تواند به بهبود مشکلات خواب کمک کند.”

این مطالعه تغییرات کیفیت خواب مرتبط با درمان شناختی-رفتاری را روشن می‌کند. با این حال، این مطالعه شامل یک گروه کنترل نمی‌شد، بنابراین ناشناخته باقی می‌ماند که آیا اثرات مشاهده‌شده‌، نتیجه‌ی درمان شناختی-رفتاری بوده یا ناشی از عوامل دیگری است که با دوره‌ی درمان همزمان شده است.

Sukiennik خاطرنشان کرد: “این مطالعه به جای ترکیبی از اندازه‌گیری ذهنی و عینی خواب، تنها بر اندازه‌گیری آزمودنی تکیه داشت و همچنین هیچ گروه کنترلی در این مطالعه وجود نداشت.”

“من فکر می‌کنم خوب است که در نهایت به نقطه‌ای برسیم که در آن یک شواهد معتبر وجود داشته باشد که به وضوح نشان دهد که آیا CBT برای اختلالات اضطرابی نوجوانان برای حمایت از نوجوانان با مشکلات خواب کافی است یا اینکه آیا یک جزء بی‌خوابی باید به عنوان یک درمان استاندارد و جدای از آن گنجانده شود.

اگر به مطالعه مقاله اصلی علاقه‌مند هستید می‌توانید به لینک زیر مراجعه کنید:

The paper, “Changes to sleep patterns and insomnia symptoms following cognitive behavioural therapy for anxiety disorders in adolescents”, was authored by Olivia Sukiennik, Polly Waite, Ray Percy, and Faith Orchard.