۱۰ نشانه احتمالی ترومای دلبستگی در بزرگسالی

ترومای دوران کودکی یا ترومای دلبستگی اگرچه یک اصطلاح کلی است، معمولاً به تروماهایی گفته می‌شود که در سال‌های اولیه زندگی که فرد با خانواده زندگی می‌کند تجربه شده‌اند. تمامی تروماها نتیجه‌ی بدرفتاری یا غفلت نیستند اما این دو مورد از همه بیشتر توسط افراد گزارش می‌شود و تأثیر چشم‌گیری بر روابط و عزت نفس دارند.

درمانگران به آنها زخم‌های ترومای دلبستگی می‌گویند زیرا آن‌ها در نتیجه رفتارهای مراقبین کودک در سالهای اولیه رشد رخ می‌دهند، یعنی در دورانی که دلبستگی در حال شکل‌گیری است.

زخم‌های دلبستگی در نتیجه‌ی تروماهایی از قبیل بدرفتاری و والدین غایب هستند. برخی تروماهای دوران کودکی، مانند غفلت عاطفی، از روی عمد انجام نمی‌شوند به ویژه اگر والدین در جایی بزرگ شده باشند که در آنجا اینکه والدین از نظر هیجانی و عاطفی کاری با کودک نداشته باشند ترغیب شده باشد. چه این تروماها عمدی باشد چه عمدی نباشد احساس شرم و خودارزشمندی را در کوک ایجاد می‌کنند. این کودکان در بزرگسالی خودشان را به دلیل رفتارهایی که والدین با آنها انجام داده‌اند سرزنش می‌کنند.

زخم‌های دلبستگی با احساسات حل‌نشده‌ی ناشی از رفتارهای مراقبین ارتباط دارند و خودشان را در مشکلات سلامت روانی، رفتارهای ناسالم و مهارت‌های مقابله‌ای ضعیف مانند سوءاستفاده از مواد یا پرخوری نشان می‌دهند.

در ادامه می‌خواهم برخی از نشانه‌های تروماهای حل‌نشده‌ی دلبستگی را ذکر کنیم. اگر این نشانه‌ها در شما وجود دارد به این معناست که شما هنوز درگیر زخم‌های دلبستگی سالهای اولیه زندگی خود هستید. البته باید بگویم که تمامی نشانه‌های زیر صرفاً با ترومای دلبستگی ارتباط ندارند به ویژه اگر بتوان آن‌ها را بر اساس شرایط دیگر مانند اختلالات روانی تبیین کرد. اما اگر متوجه شدید که تعداد زیادی از نشانه‌ها را دارید آنگاه این نکته را در نظر بگیرید که ممکن است یک ترومای دلبستگی حل‌نشده یا التیام نیافته در شما وجود دارد که باید برای درمان آن اقدامات لازم را انجام دهید.

۱۰ نشانه احتمالی ترومای دلبستگی در بزرگسالی

۱. رفتارهای تأییدطلبانه. منظورم از رفتارهای تأییدطلبانه، رفتارهایی است که صرفاً به منظور راضی و خشنود کردن دیگران انجام می‌شوند. به این رفتارها اصطلاحاً People-pleasing behaviors گفته می‌شود. کودکانی که باید برای به دست توجه مراقبین خود سخت تلاش می‌کردند آموخته‌اند که خشنود کردن والدین، زندگی را برایشان آسان‌تر می‌کند. آنها از همان سنین کودکی یاد گرفته‌اند که چگونه مردم را خشنود و راضی کنند تا از درد هیجانی ناشی از دوست نداشته شدن اجتناب کنند.

۲. کمال‌گرایی. کمال‌گرایی در کودکانی غفلت عاطفی (emotional neglect) را تجربه کرده‌اند بسیار شایع است. در کار با بیمارانم متوجه شده‌ام که کمال‌گرایی معمولاً به یکی از این دو دلیل رخ می‌دهد: اول، کودکانی که یاد گرفته‌اند که انجام دادن کارها به شکل عالی و کامل بهترین روش کسب توجه پدر یا مادر است. دلیل دوم که از من بسیار رایج است کودکانی هستند که باید از خودشان مراقبت می‌کرده‌اند و یاد گرفته‌اند که اشتباه کردن غیرقابل قبول است زیرا هرگز نیاموخته‌اند که چگونه با احساسات ناشی از کامل و عالی نبودن کنار بیایند.

۳. مقایسه‌ی مداوم خود با دیگران. به نظرم مقایسه کردن خود با دیگران رابطه مستقیمی با زخم‌ها و ترومای دلبستگی دوران کودکی دارد زیرا مقایسه کردن کودکان با دیگران از سمت والدین، بسیار رایج است. گاهی اوقات مقایسه کردن خود با دیگران، ناشی از عزت نفس و خودارزشمندی پایین است. اگر شما در دوران کودکی با سایر کودکان مانند خواهر و برادرها یا همسالان خود مقایسه شده‌ باشید احتمالاً یاد گرفته‌اید که در حد و اندازه دیگران نیستید.

۴. اجتناب از روابط و فاصله گرفتن از دیگران. در اغلب موارد ترس از نزدیک شدن به دیگران ناشی از ترس از آسیب دیدن است. اگر شما در دوران کودکی آسیب دیده باشید یا رها شده باشید طبیعی است که بخواهید از دیگران اجتناب کنید حتی اگر اجتناب شما از روابط، یک تصمیم آگاهانه نباشد.

۵. رفتن از یک رابطه به رابطه‌ی دیگر. مانند کسانی که از روابط به منظور اجتناب از درد هیجانی فاصله می‌گیرند، کسانی که از یک رابطه به یک رابطه دیگر می‌روند اغلب تلاش می‌کنند که خلاء ناشی از زخم‌ها و ترومای دلبستگی خود را پر کنند. انگار شما می‌خواهید با بودن در رابطه‌های زیاد به خودتان اثبات کنید که دوست‌داشتنی هستید.

۶. محدودیت‌ها یا مرزهای انعطاف‌ناپذیر یا بسیار اندک. داشتن محدودیت‌ها و مرزهای اندک مانند اینکه اجازه بدهید که از شما به راحتی سوءاستفاده کنند یا به راحتی روی شما تسلط داشته باشند نشانه‌ای است که نشان می‌دهد شما آموخته‌اید که چنین رفتارهایی با شما، قابل قبول است. کسانی که نیز مرزهای انعطاف‌ناپذیر محکمی دارند تلاش می‌کنند که به هر قیمتی از خودشان محافظت کنند.

۷. تلاش برای اصلاح یا تربیت دیگران. اگر شما با والدینی بزرگ‌ شده‌اید که مبتلا به بیماری روانی یا دچار سوءمصرف مواد بوده‌اند ممکن است آموخته باشید که در بزرگسالی باید از دیگران مراقبت کنید یا اینکه تلاش کنید اصلاح شوند. کودک درون شما می‌گوید: اگر نتوانسته‌ام والدینم را اصلاح کنم، شاید بتوانم همسرم را اصلاح کنم.

۸. مشکلاتی در غذا خوردن. ارتباط نیرومندی بین ترومای دلبستگی دوران کودکی و اختلالات خوردن وجود دارد. بسیار از درمانجویانی که مبتلا به اختلال پرخوری هستند در گذشته تروماهایی را تجربه کرده‌اند. در این موارد، خوردن کمک می‌کند که افکار مزاحم و دردهای درونی خود را آرام کنند. همچنین، محدودیت در غذا خوردن و مصرف کالری (مانند آنچه در اختلال بی‌اشتهایی عصبی دیده می‌شود) اغلب با خودارزشمندی پایین و ترومای دلبستگی کودکی ارتباط دارد. یک مطالعه نشان داد که برخی کودکان هنگامی که دچار استرس می‌شوند به سراغ خوراکی‌های مورد علاقه‌ی خود می‌روند و برخی دیگر اشتهای خود را از دست می‌دهند (Gibson-Judkins 2019).

۹. خوددرمانی با مواد/سوءاستفاده از مواد. ما می‌دانیم که بین سوءمصرف مواد یا اعتیاد و ترومای دلبستگی دوران کودکی ارتباطی وجود دارد. افرادی که دردهای هیجانی یا جسمانی را تجربه کرده‌اند اغلب به دنبال روش‌هایی می‌گردند که احساسات منفی خود را از بین ببرند که گاهی منجر به سوءمصرف مواد می‌شود.

۱۰. احساسات افسردگی، اضطراب یا خشم مداوم. گاهی اوقات داشتن چنین احساساتی کاملاً طبیعی و گاهی وابسته به موقعیت خاصی است مانند زمانی که شما با استرس خاصی در کار مواجه شده باشید. در این موارد، تجربه این احساسات موقتی است و فوراً کاهش پیدا می‌کنند اما اگر وجود آن‌ها طولانی شوند نشانه‌های از ترومای دلبستگی درونی شماست. درمان می‌تواند به شما کمک کند که این احساسات را کاهش دهید.

کلام آخر

ده موردی که در بالا ذکر کردم، نشان می‌دهد که در شما یک ترومای دلبستگی حل‌نشده از دوران کودکی وجود دارد. ترومای دلبستگی می‌تواند تا پایان زندگی همراه شما باشد. بنابراین بهتر است که برای درمان آن به درمانگر مراجعه کنید.

References