اختلال شخصیت اسکیزوئید (ScPD): تشخیص و درمان

اختلال شخصیت اسکیزوئید وضعیتی است که در آن افراد از فعالیت‌های اجتماعی اجتناب و به طور مداوم از تعامل با دیگران دوری می‌کنند. آنها همچنین دارای طیف محدودی از بیان احساسی هستند. ما در این مقاله، به طور کامل، ویژگی‌ها و ملاک‌های تشخیصی این اختلال را مرور می‌کنیم و سپس سبب‌شناسی و نحوه درمان آن را با استفاده از منابع معتبر تشریح خواهیم کرد.

اهداف:

• اپیدمیولوژی و علت پیشنهادی شخصیت اسکیزوئید را شناسایی کنید.
• تاریخچه، و ارزیابی اختلال شخصیت اسکیزوئید را مرور کنید.
• گزینه‌های درمانی و مدیریتی موجود برای ScPD را تشریح کنید.

بسیاری از مردم دوست دارند تنها باشند و در کنار دیگران کمی ‌بی‌دست و پا به نظر می‌رسند. کمرویی یک ویژگی شخصیتی است که عموماً در جامعه ما عادی و قابل تحمل پذیرفته شده است. علاوه بر این، بسیاری از افرادی که خجالتی هستند همچنان تمایل به روابط اجتماعی دارند. با این حال، افراد دیگر، جدایی اجتماعی و انزوا شدید نشان می‌دهند و ممکن است به اختلال شخصیت اسکیزوئید مبتلا باشند.

افراد مبتلا به این اختلال علاقه چندانی به برقراری یا حفظ روابط با دیگران ندارند و ابراز عاطفی کمی‌از خود نشان می‌دهند. آن‌ها دوستان کمی‌دارند، به ندرت ازدواج می‌کنند یا رابطه جنسی دارند و اغلب ابراز شادی، غم، گرمی‌یا صمیمیت نمی‌کنند.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید معمولاً مشکوک بودن یا افکار پارانوئیدی افراد مبتلا به اختلال شخصیت پارانوئید را نشان نمی‌دهند، اما اغلب ترجیح می‌دهند در انزوا کار کنند و ممکن است به مشاغلی بپردازند که حداقل تماس اجتماعی را شامل می‌شود. اگر ازدواج کنند یا پدر و مادر شوند، صمیمانه و حمایت عاطفی کمی‌از خود نشان می‌دهند و به نظر می‌رسند که غافل، بی‌علاقه و بی‌علاقه هستند.

ویژگی‌های تشخیصی اختلال شخصیت اسیکزوئید

ScPD یکی از سه اختلالی است که اختلال شخصیت خوشه A را تشکیل می‌دهد. افرادی که به این اختلال مبتلا هستند به عنوان افراد گوشه‌گیر، بی‌رمق، منزوی و دور توصیف می‌شوند.

ویژگی اساسی اختلال شخصیت اسکیزوئید، الگوی فراگیر جدایی از روابط اجتماعی و دامنه محدود بیان احساسات در محیط‌های بین فردی است. این الگو از اوایل بزرگسالی شروع می‌شود و در زمینه‌های مختلف وجود دارد.

به نظر می‌رسد افراد مبتلا فاقد تمایل به صمیمیت هستند، به نظر می‌رسد نسبت به فرصت‌های ایجاد روابط نزدیک بی تفاوت هستند، و به نظر نمی‌رسد رضایت زیادی از عضویت در خانواده یا سایر گروه‌های اجتماعی کسب کنند.

آن‌ها ترجیح می‌دهند به جای بودن با دیگران وقت خود را بگذرانند. آن‌ها اغلب از نظر اجتماعی منزوی یا “تنها” به نظر می‌رسند و تقریباً همیشه فعالیت‌های انفرادی یا سرگرمی‌هایی را انتخاب می‌کنند که شامل تعامل با دیگران نمی‌شود.

آن‌ها کارهای مکانیکی یا انتزاعی مانند بازی‌های رایانه ای یا ریاضی را ترجیح می‌دهند. آن‌ها ممکن است علاقه بسیار کمی‌به داشتن تجارب جنسی با شخص دیگری داشته باشند و از فعالیت‌های اندک، در صورت وجود، لذت ببرند.

معمولاً تجربه کاهش لذت ناشی از تجارب حسی، بدنی یا بین فردی، مانند راه رفتن در ساحل هنگام غروب آفتاب یا داشتن رابطه جنسی وجود دارد. این افراد هیچ دوست نزدیک یا محرمی‌ندارند، به جز احتمالاً یکی از بستگان درجه یک (معیار A5).

افراد مبتلا به این اختلال اغلب نسبت به تایید یا انتقاد دیگران بی تفاوت به نظر می‌رسند و به نظر نمی‌رسد که دیگران درباره آن‌ها چه فکری می‌کنند.

آن‌ها ممکن است از ظرافت‌های عادی تعامل اجتماعی غافل باشند و اغلب به نشانه‌های اجتماعی پاسخ مناسبی نمی‌دهند، به طوری که از نظر اجتماعی ناتوان یا سطحی و خود شیفته به نظر می‌رسند. آن‌ها معمولاً یک نمای بیرونی “ماز” و بدون واکنش عاطفی قابل مشاهده را نشان می‌دهند و به ندرت حرکات یا حالات چهره مانند لبخند یا تکان دادن سر را انجام می‌دهند.

آن‌ها ادعا می‌کنند که به ندرت احساسات قوی مانند خشم و شادی را تجربه می‌کنند. آن‌ها اغلب یک عاطفه منقبض نشان می‌دهند و سرد و گوشه‌گیر به نظر می‌رسند. با این حال، در آن شرایط بسیار غیرعادی که در آن این افراد حداقل به طور موقت در افشای خود راحت می‌شوند، ممکن است اذعان کنند که احساسات دردناکی دارند، به ویژه مربوط به تعاملات اجتماعی.

اگر الگوی رفتاری منحصراً در طول دوره اسکیزوفرنی، یک اختلال دوقطبی یا افسردگی با ویژگی‌های روان پریشی، یک اختلال روان پریشی دیگر، یا اختلال طیف اوتیسم رخ دهد، یا اگر به اثرات فیزیولوژیکی یک بیماری عصبی نسبت داده شود، نباید ScPD را تشخیص داد. (به عنوان مثال، صرع لوب تمپورال) یا شرایط پزشکی دیگر.

ویژگی‌های مرتبط

افراد مبتلا به ScPD ممکن است مشکل خاصی در ابراز خشم داشته باشند، حتی در پاسخ به تحریک مستقیم، که به این تصور کمک می‌کند که آن‌ها فاقد احساسات هستند.

زندگی آن‌ها گاهی اوقات بی‌جهت به نظر می‌رسد. چنین افرادی اغلب به شرایط نامطلوب واکنش منفعلانه نشان می‌دهند و در واکنش مناسب به رویدادهای مهم زندگی مشکل دارند. افراد مبتلا به این اختلال به دلیل فقدان مهارت‌های اجتماعی و عدم تمایل به تجربه‌های جنسی، دوستی‌های کمی‌دارند، به ندرت قرار ملاقات می‌گذارند و اغلب ازدواج نمی‌کنند.

عملکرد شغلی ممکن است مختل شود، به ویژه اگر نیاز به مشارکت بین فردی باشد، اما افراد مبتلا به این اختلال ممکن است زمانی که تحت شرایط انزوای اجتماعی کار می‌کنند، عملکرد خوبی داشته باشند.

شیوع

شخصیت اسکیزوئید در محیط‌های بالینی غیر معمول است. شیوع تخمین زده شده شخصیت اسکیزوئید بر اساس یک نمونه فرعی احتمالی از بخش دوم تکرار بررسی ملی همبودی 4.9٪ بود. شیوع اختلال شخصیت اسکیزوئید در بررسی ملی اپیدمیولوژیک در مورد الکل و شرایط مرتبط 3.1٪ بود. بررسی شش مطالعه اپیدمیولوژیک (چهار مورد در ایالات متحده) نشان داد که شیوع متوسط ​​1.3٪ است.

مطالعات دیگر نشان می‌دهد که شیوع این اختلال کمتر از 1 درصد است. تفاوتی در فراوانی بین زن و مرد مشاهده نشده است.

شکل‌گیری و روند

اختلال اسکیزوئید ممکن است برای اولین بار در دوران کودکی و نوجوانی با انزوا، روابط ضعیف با همسالان و عدم موفقیت در مدرسه آشکار شود که این کودکان یا نوجوانان را متفاوت نشان می‌دهد و آن‌ها را در معرض تمسخر قرار می‌دهد.

مسائل تشخیصی مرتبط با جنسیت

در حالی که برخی تحقیقات نشان می‌دهد که اختلال اسکیزوئید ممکن است در مردان شایع تر باشد، تحقیقات دیگر نشان می‌دهد که تفاوت جنسیتی در شیوع وجود ندارد.

تشخیص‌های افتراقی

سایر اختلالات روانی با علائم روان‌پریشی. اختلال اسکیزوئید را می‌توان از اختلال هذیانی، اسکیزوفرنی و یک اختلال دوقطبی یا افسردگی با ویژگی‌های روان پریشی متمایز کرد زیرا این اختلالات همگی با دوره ای از علائم روان پریشی پایدار (مانند هذیان و توهم) مشخص می‌شوند.

برای تشخیص بیشتر اختلال شخصیتی اسکیزوئید، اختلال شخصیت باید قبل از شروع علائم سایکوتیک وجود داشته باشد و باید زمانی که علائم روان پریشی در حال بهبودی هستند، باقی بماند. هنگامی ‌که فردی دارای یک اختلال روان پریشی مداوم (مثلاً اسکیزوفرنی) است که قبل از آن اختلال شخصیت اسکیزوئید وجود داشته است، اختلال شخصیت اسکیزوئید نیز باید ثبت شود و به دنبال آن «پیش مرضی» در پرانتز قرار گیرد.

اختلال طیف اوتیسم. ممکن است در افتراق افراد مبتلا به اختلال شخصیتی اسکیزوئید از افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، به ویژه با اشکال خفیف‌تر هر یک از این اختلالات، مشکل زیادی وجود داشته باشد، زیرا هر دو شامل بی‌تفاوتی ظاهری نسبت به همراهی با دیگران هستند. با این حال، اختلال طیف اوتیسم ممکن است با رفتارها و علایق کلیشه ای متمایز شود.

تغییر شخصیت به دلیل شرایط پزشکی دیگر. اختلال شخصیت اسکیزوئید را باید از تغییر شخصیت به دلیل یک وضعیت پزشکی دیگر متمایز کرد، که در آن ویژگی هایی که ظاهر می‌شوند پیامد فیزیولوژیکی مستقیم یک وضعیت پزشکی دیگر هستند.

اختلالات مصرف مواد. اختلال شخصیت اسکیزوئید نیز باید از علائمی‌که ممکن است در ارتباط با مصرف مداوم مواد ایجاد شود متمایز شود.

سایر اختلالات شخصیتی و ویژگی های شخصیتی. سایر اختلالات شخصیتی ممکن است با اختلال شخصیت اسکیزوئید اشتباه گرفته شوند زیرا ویژگی‌های مشترک خاصی دارند. بنابراین، تمایز بین این اختلالات بر اساس تفاوت در ویژگی‌های مشخصه آنها مهم است. با این حال، اگر فردی دارای ویژگی‌های شخصیتی باشد که علاوه بر اختلال شخصیت اسکیزوئید، معیارهای یک یا چند اختلال شخصیت را داشته باشد، همه آن‌ها قابل تشخیص هستند.

اگرچه ویژگی‌های انزوای اجتماعی و عاطفه محدود در اختلالات شخصیت اسکیزوئید، اسکیزوتایپال و پارانوئید مشترک است، اختلال شخصیت اسکیزوئید را می‌توان از اختلال شخصیت اسکیزوتایپی با فقدان تحریفات شناختی و ادراکی و از اختلال شخصیت پارانوئید به دلیل فقدان سوء ظن و پارانوئید متمایز کرد.

ایده‌پردازی انزوای اجتماعی اختلال شخصیت اسکیزوئیدی را می‌توان از اختلال شخصیت اجتنابی که ناشی از ترس از خجالت کشیدن یا پیش بینی ناکافی و بیش از حد طرد شدن است، متمایز کرد. در مقابل، افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید، گسستگی فراگیرتر و تمایل محدودی برای صمیمیت اجتماعی دارند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت وسواسی اجباری نیز ممکن است یک جدایی اجتماعی ظاهری را نشان دهند که ناشی از وفاداری به کار و ناراحتی از احساسات است، اما آنها یک ظرفیت اساسی برای صمیمیت دارند.

افرادی که “تنها” یا کاملا درونگرا هستند ممکن است ویژگی‌های شخصیتی را نشان دهند که ممکن است اسکیزوئید در نظر گرفته شود، که با مفهوم سازی گسترده تر از اختلال شخصیت اسکیزوئید به عنوان یک اختلال تعریف شده توسط درونگرایی/ جدایی پاتولوژیک سازگار است. تنها زمانی که این صفات انعطاف ناپذیر و ناسازگار باشند و باعث اختلال عملکردی قابل توجه یا ناراحتی ذهنی شوند، اختلال شخصیتی اسکیزوئید را تشکیل می‌دهند.

همبودی

به خصوص در پاسخ به استرس، افراد مبتلا به این اختلال ممکن است دوره های روان پریشی بسیار کوتاهی (از چند دقیقه تا چند ساعت) را تجربه کنند. در برخی موارد، اختلال شخصیت اسکیزوئید ممکن است به عنوان مقدمه اولیه اختلال هذیانی یا اسکیزوفرنی ظاهر شود. افراد مبتلا به این اختلال ممکن است گاهی اوقات به اختلال افسردگی اساسی مبتلا شوند. بیماری شخصیت اسکیزوئید اغلب با اختلالات شخصیت اسکیزوتایپی، پارانوئید و اجتنابی همراه است.

سبب‌شناسی

چه چیزی باعث اختلال شخصیت اسکیزوئید می‌شود؟

شخصیت ترکیبی از افکار، احساسات و رفتارهایی است که شما را منحصر به فرد می‌کند و نحوه نگرش، درک و ارتباط شما با دنیای بیرون و همچنین نحوه دیدن خود است. شخصیت در دوران کودکی شکل می‌گیرد که از طریق تعامل گرایش‌های موروثی و عوامل محیطی شکل می‌گیرد.

در رشد طبیعی، کودکان به مرور زمان یاد می‌گیرند که نشانه‌های اجتماعی را به طور دقیق تفسیر کنند و به درستی پاسخ دهند. علت ایجاد اختلال شخصیت اسکیزوئید به طور دقیق ناشناخته است، اگرچه ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی، به ویژه در اوایل دوران کودکی، ممکن است در ایجاد این اختلال نقش داشته باشد.

اگرچه داده‌های صریح در مورد علت شناسی اختلال شخصیتی اسکیزوئید کم است، فرض بر این است که وراثت به طور قابل توجهی به آسب‌پذیری آن کمک می‌کند. مطالعات دوقلو‌ها با استفاده از پرسشنامه‌های خودگزارشی، میزان وراثت‌پذیری اختلال شخصیت اسکیزوئید را حدود 30 درصد تخمین زده‌اند.

اختلال شخصیت اسکیزوئید یک الگوی رفتاری مزمن مادام العمر است که از دوران کودکی سرچشمه می‌گیرد. همانطور که قبلا گفته شد، وراثت‌پذیری برای این اختلال پیشنهاد شده است، اما علل ژنتیکی خاصی شناسایی نشده است. ناهنجاری‌های آناتومیک خاص (ضایعات لوب مغزی موضعی) و بیماری‌های بیوشیمیایی یا مرتبط با انتقال دهنده‌های عصبی در ادبیات پیشنهاد شده است که در ایجاد این اختلال نقش داشته باشد. با این حال، اینها در این مرحله صرفاً حدس و گمان هستند.

عواملی که خطر ابتلا به این اختلال را افزایش می‌دهند عبارتند از:

• داشتن والدین یا سایر خویشاوندان مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید، اختلال شخصیت اسکیزوتایپی یا اسکیزوفرنی
• داشتن والدینی که نسبت به نیازهای عاطفی سرد، بی‌توجه یا بی‌اعتنا هستند

افراد مبتلا به این اختلال در معرض خطر ابتلا به موارد زیر هستند:

• ابتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپی، اسکیزوفرنی یا اختلال هذیانی دیگر
• سایر اختلالات شخصیتی
• افسردگی شدید
• اختلالات اضطرابی

تشخیص

پس از معاینه فیزیکی برای کمک به رد سایر شرایط پزشکی، پزشک ممکن است بیمار را برای ارزیابی بیشتر به یک متخصص سلامت روان ارجاع دهد. تشخیص اختلال شخصیت اسکیزوئید معمولا بر اساس موارد زیر است:

• بحث کامل در مورد نشانه‌ها
• علائم ذکر شده در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، منتشر شده توسط انجمن روانپزشکی آمریکا
• سابقه پزشکی و شخصی بیمار

درمان

اگر فردی به اختلال شخصیت اسکیزوئید مبتلا باشد، ممکن است ترجیح دهد راه خودش را برود و از تعامل با دیگران، از جمله پزشکان، اجتناب کند. ممکن است آنقدر به زندگی بدون نزدیکی عاطفی عادت کرده باشد که مطمئن نباشد می‌خواهد تغییر کند یا خیر.

اما کمک یک متخصص سلامت روان که در درمان شخصیت اسکیزوئید تجربه دارد، می‌تواند تأثیر مثبت زیادی داشته باشد. گزینه‌های درمانی عبارتند از:

• روان‌درمانی. روان‌درمانی می‌تواند مفید باشد. اگر فرد بخواهد روابط نزدیک‌تری ایجاد کنید، یک شکل اصلاح شده از درمان شناختی-فتاری ممکن است به او کمک کند باورها و رفتارهایی را که مشکل‌ساز هستند تغییر دهد. یک درمانگر نیاز بیمار به فضای شخصی را درک می‌کند و می‌فهمد که چقدر برای او دشوار است از دنیای درونی خود صحبت کند.
• گروه‌درمانی. در گروه‌درمانی بیمار می‌تواند با دیگرانی که مهارت‌های بین فردی جدید را تمرین می‌کنند، تعامل داشته باشد. با گذشت زمان، گروه‌درمانی نیز ممکن است یک ساختار حمایتی ایجاد کند و مهارت‌های اجتماعی بیمار را بهبود بخشد.
• داروها. اگرچه داروی خاصی برای درمان اختلال شخصیت اسکیزوئید وجود ندارد، اما داروهای خاصی می‌توانند به مشکلاتی مانند اضطراب یا افسردگی کمک کنند.

با درمان مناسب و درمانگر ماهر، می‌توان پیشرفت چشمگیری در درمان بدست آورد و کیفیت زندگی بیمار را بهبود بخشید.

منابع:

• Merenda PF. Toward a four-factor theory of temperament and/or personality. J Pers Assess. 1987 Fall;51(3):367-74. [PubMed]
• Viswanathan VK. Humor me. Gut Microbes. 2010 Mar;1(2):75-76. [PMC free article] [PubMed]
• Hoff P. The Kraepelinian tradition. Dialogues Clin Neurosci. 2015 Mar;17(1):31-41. [PMC free article] [PubMed]
• Surís A, Holliday R, North CS. The Evolution of the Classification of Psychiatric Disorders. Behav Sci (Basel). 2016 Jan 18;6(1) [PMC free article] [PubMed]
• Fischer BA. A review of American psychiatry through its diagnoses: the history and development of the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders. J Nerv Ment Dis. 2012 Dec;200(12):1022-30. [PubMed]