اختلال شخصیت اجتنابی (AVPD): تشخیص و درمان

هیچ کس از انتقاد، طرد شدن یا خجالت لذت نمی‌برد، اما گاهی اوقات برخی افراد تمام زندگی خود را صرف دوری از این موارد می‌کنند. از این رو فردی که با موقعیت‌های اجتماعی مشکل دارد و حساسیت مفرط به طرد شدن و احساس بی‌کفایتی دائمی دارد ممکن است به یک اختلال روان‌شناختی معروف به نام اختلال شخصیت اجتنابی (AVPD) مبتلا باشد.

معرفی اختلال شخصیت اجتنابی

افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی، در موقعیت‌های اجتماعی احساس دست و پاچلفتی بودن را تجربه می‌کنند. آنها زمان زیادی را صرف تمرکز بر کاستی‌های خود می‌کنند و در ایجاد روابطی که در آن طرد شدن ممکن است رخ دهد بسیار مردد هستند. این اغلب منجر به احساس تنهایی و جدا شدن از روابط در محل کار و جاهای دیگر می‌شود. افراد مبتلا به AVPD همچنین ممکن است ترفیع را رد کنند، برای از دست دادن جلسات بهانه‌ای بیاورند یا برای شرکت در رویدادهایی که ممکن است دوست پیدا کنند بیش از حد ترسیده باشند.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی به دلیل ترس از طرد شدن و قضاوت شدن توسط دیگران از موقعیت‌های اجتماعی دوری می کنند. با این حال، از آنجایی که اکثر افراد مبتلا به این بیماری می‌خواهند روابط خود را ایجاد کنند، ممکن است بیشتر از روان‌درمانی جواب می‌گیرند.

آیا تا به حال کسی را می‌شناسید که در مهمانی‌ها یا رویدادهای اجتماعی خجالتی باشد و به نظر ناراحت باشد؟ قبلاً اشاره کردیم که کمرویی در جامعه ما رایج است و معمولاً به خوبی تحمل می‌شود. بسیاری از افرادی که خجالتی هستند، تصویر خوبی از خود دارند. با این حال، افراد دیگر ترس شدیدی از عدم کفایت و ارزیابی منفی دارند.

این افراد خواهان رابطه با دیگران هستند اما در شروع تماس با مشکل بسیار زیادی مواجه هستند. اختلال شخصیت اجتنابی شامل یک الگوی فراگیر از اضطراب، احساس بی کفایتی و حساسیت بیش از حد اجتماعی است.

اختلال شخصیت اجتنابی یکی از اختلالات شخصیت است. این اختلالات، به طور کلی، الگوهای رفتاری پایدار و خارج از هنجارهای فرهنگی هستند که باعث رنج فرد یا اطرافیان او می‌شوند. اختلال شخصیت اجتنابی با سایر اختلالات شخصیتی که با احساس اضطراب و ترس مشخص می‌شود گروه‌بندی می‌شود.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی اغلب از مشاغل یا موقعیت‌هایی که نیاز به تماس بین فردی قابل توجهی دارند اجتناب می‌کنند. آن‌ها به عنوان “خجالتی” یا “تنها” دیده می‌شوند. افراد مبتلا به این اختلال از دیگران دوری می‌کنند زیرا خود را ناتوان، غیر جذاب یا پست می‌دانند. آن‌ها همچنین از شرمساری یا طرد شدن توسط دیگران می‌ترسند.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی تنها در موقعیت‌هایی با دیگران درگیر می‌شوند که در آن احساس اطمینان از پذیرش می‌کنند. افراد مبتلا به این اختلال خواهان روابط نزدیک هستند، بنابراین این جنبه آن‌ها را از افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید متفاوت می‌کند. از دیگر ویژگی‌های اختلال شخصیت اجتنابی می‌توان به هوشیاری بیش از حد در موقعیت‌های اجتماعی و اعتماد به نفس پایین اشاره کرد.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی احساس مزمن بی کفایتی دارند و نسبت به قضاوت منفی توسط دیگران بسیار حساس هستند. اگرچه آنها دوست دارند با دیگران تعامل داشته باشند، اما به دلیل ترس شدید از طرد شدن توسط دیگران، تمایل دارند از تعامل اجتماعی اجتناب کنند.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی اغلب در مشاغل خود خوب عمل می‌کنند تا زمانی که بتوانند از ارائه عمومی یا رهبری اجتناب کنند. با این حال، عملکرد اجتماعی و رشد مهارت‌های اجتماعی معمولاً به شدت آسیب می‌بیند. اگر یک فرد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی رابطه نزدیکی برقرار کند، احتمالاً به طور وابسته به آن فرد خواهد چسبید. بسیاری از افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی دارای اختلالات مرتبط با اضطراب مانند فوبیای اجتماعی و همچنین افسردگی هستند.

توصیف ویژگی‌های تشخیصی اختلال شخصیت اجتنابی

ویژگی اصلی اختلال شخصیت اجتنابی وجود یک الگوی فراگیر از بازداری اجتماعی، احساس بی‌کفایتی و حساسیت به ارزیابی منفی است. این الگو از اوایل بزرگسالی شروع می‌شود و در زمینه‌های مختلف خود را نشان می‌دهد.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی به دلیل ترس از انتقاد، عدم تأیید یا طرد از فعالیت‌های شغلی که مستلزم تماس بین فردی زیادی است اجتناب می‌کنند. این افراد پیشنهاد ترفیع شغلی را به دلیل اینکه شکست خوردن در مسئولیت‌های جدید باعث مورد انتقاد قرار گرفتن از سوی همکاران می‌شود رد می‌کنند.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی پیشنهادهای دوستی را رد می‌کنند مگر اینکه مطمئن باشند بدون انتقاد و بی‌قید و شرط مورد پسند و پذیرش واقع می‌شوند. آن‌ها به صورت پیش‌فرض معتقدند که دیگران انتقادگر و عیب‌جو هستند مگر اینکه خلافش ثابت شود و به این منظور آزمایش‌های سخت‌گیرانه‌ای را اجرا می‌کنند. این افراد همچنین از فعالیت‌های گروهی به شدت اجتناب می‌کنند.

صمیمیت بین فردی اغلب برای این افراد دشوار است اما زمانی که مطمئن می‌شوند پذیرش بی‌قید و شرطی وجود دارد قادر به برقراری رابطه صمیمانه هستند. آن‌ها ممکن است خویشتن‌دار باشند، تمایلی به صحبت در مورد خود نداشته باشند و از ترس افشا شدن، مورد تمسخر قرار گرفتن یا شرمسار شدن از احساسات صمیمی خودداری کنند.

به دلیل اینکه افراد مبتلا به این اختلال دلمشغول مورد انتقاد قرار گرفتن یا طرد شدن در موقعیت‌های اجتماعی هستند ممکن است به طور قابل توجهی آستانه‌ی پایین برای شناسایی چنین واکنش‌هایی داشته باشند.

اگر شخصی به میزان اندکی آن‌ها را تأیید نکند یا اینکه به صورت ملایمی از آن‌ها انتقاد کند به شدت آسیب می‌بینند. آن‌ها به دلیل ترس از اینکه ممکن است هر توجهی با انتقاد یا طرد شدن همراه باشد در موقعیت‌های اجتماعی خجالتی، ساکت، بازداری‌شده و نامرئی هستند.

آن‌ها معتقدند که هرچه بگویند از نظر دیگران اشتباه است و بنابراین ممکن است اصلاً چیزی نگویند. آن‌ها به نشانه‌های جزئی و ظریفی که ممکن است نشان‌دهنده‌ی تمسخر یا استهزاء باشد به طور شدیدی واکنش نشان می‌دهند و ممکن است حرکات یا صحبت‌های عادی و خنثی را به عنوان نشانه‌ای از انتقاد یا طرد در نظر بگیرند.

آن‌ها علی‌رغم اینکه اشتیاق فراوانی برای مشارکت فعال در زندگی اجتماعی دارند، در موقعیت‌های اجتماعی جدید فلج می‌شوند زیرا احساس می‌کنند که کافی نیستند و اعتماد به نفس پایینی دارند.

افرادی که دچار این اختلال شده‌اند خود را از نظر اجتماعی ناتوان و از شخصی غیرجذاب یا پست‌تر از دیگران می‌دانند. هنگامی ‌که در تعامل با افراد غریبه قرار می‌گیرند تردید نسبت به توانمندهای اجتماعی‌ و جذابیت شخصی تشدید می‌شود. اما بسیاری از افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی در تعامل‌های مکرر با دیگران از درمیان گذاشتن اطلاعات شخصی خود اجتناب می‌کنند زیرا از نظر او روابط عمیق باعث می‌شود که احتمال آشکار شدن حقیر بودن آن‌ها و طرد شدن از سوی دیگران افزایش یابد.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی بر این باورند که همکاران یا دوستانشان آن‌ها را پست‌ و بی‌ارزش می‌دانند و این موضوع باعث پریشانی یا اضطراب غیرقابل تحملی می‌شود. در نتیجه فرد ممکن است از شغل خود استعفا بدهد یا اینکه روابط دوستی‌اش را به شدت کاهش دهد. از این رو در سابقه بسیاری از افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی تغییرات شغلی مکرر به چشم می‌خورد.

آن‌ها شرکت در فعالیت‌های جدید را خجالت‌آور می‌دانند. آنها مستعد اغراق کردن در مورد خطرات بالقوه موقعیت‌های اجتماعی معمولی هستند. سبک زندگی محدود آن‌ها ناشی از نیاز به اطمینان و امنیت است.

چنین افرادی ممکن است از دوستی‌های جدید یا رفتن به مکان‌های تازه اجتناب کنند زیرا از انتقاد یا عدم تأیید می‌ترسند. دوستان آن‌ها باید خواهش کنند و وعده‌ی زیادی برای حمایت و تشویق بدهند تا بتوانند آنان را وارد فعالیت‌های جدیدی کنند.

از آنجایی که افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی دچار ترس از انتقاد هستند به شدت فعالیت‌های خود را محدود می‌کنند تا از دستپاچه شدن و خجالت اجتماعی اجتناب کنند. برای مثال یک مرد دارای اختلال شخصیت اجتنابی ممکن است در لحظه‌ی آخر قرار ملاقات خود را کنسل کند زیرا لباس مناسبی برای پوشیدن پیدا نمی‌کند.

افراد اجتنابی با اجتناب کردن از مخاطرات در زندگی اجتماعی روزمره با اضطراب کنار می‌آیند. اما با این کار با مشکلات دیگری مواجه می‌شوند و اغلب فرصت‌ها را از دست می‌دهند. علاوه بر این، دیگران معمولاً این افراد را سر به راه، آرام، خجالتی، تنها و گوشه‌گیر می‌دانند.

افراد اجتنابی به برداشت یا تصور دیگران از خود حساسیت دارند. احساسات آنان به آسانی جریحه دار می‌شود و در تعامل‌های اجتماعی آسیب‌پذیر یا بازداری‌شده به نظر می‌رسند و دیدگاه‌ها، عقاید و احساسات خود را از ترس مورد تمسخر قرار گرفتن پنهان می‌کنند.

این افراد تمایل دارند با دیگران ارتباط برقرار کنند و حتی درباره روابط خیال‌پردازی می‌کنند اما به دلیل ترس از انتقاد از آن اجتناب می‌کنند.

ویژگی‌های مرتبط

افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی اغلب با هوشیاری حرکات و بیان افرادی را که با آنها در تماس هستند ارزیابی می‌کنند. آنها احتمالاً پاسخ‌های اجتماعی را به‌عنوان انتقادی به اشتباه تعبیر می‌کنند، که به نوبه‌ی خود شک و تردید خود را تأیید می‌کند. آنها توسط دیگران به عنوان “خجالتی”، “ترس”، “تنها” و “منزوی” توصیف می‌شوند. عمده مشکلات مرتبط با این اختلال در عملکرد اجتماعی و شغلی رخ می‌دهد. عزت نفس پایین و حساسیت مفرط به طرد شدن با محدود شدن ارتباطات بین فردی مرتبط است.

این افراد ممکن است نسبتاً منزوی شوند و معمولاً شبکه حمایت اجتماعی بزرگی ندارند که بتواند به آنها در مقابله با بحران کمک کند. آنها خواهان محبت و پذیرش هستند و ممکن است در مورد روابط ایده آل با دیگران خیال پردازی کنند. رفتارهای اجتنابی نیز می‌تواند بر عملکرد شغلی تأثیر منفی بگذارد، زیرا این افراد سعی می‌کنند از انواع موقعیت‌های اجتماعی که ممکن است برای برآوردن خواسته‌های اساسی شغل یا پیشرفت مهم باشند، اجتناب کنند.

گزارش شده است که افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی دارای سبک های دلبستگی ناایمن هستند که با میل به دلبستگی عاطفی مشخص می‌شود (که ممکن است شامل مشغولیت به روابط قبلی و فعلی باشد)، اما ترس آنها از اینکه دیگران ممکن است برای آنها ارزش قائل نباشند یا ممکن است به آنها صدمه بزنند ممکن است آنها را به این سمت سوق دهد. این الگوهای دلبستگی بسته به مدلی که توسط محققان به کار گرفته شده است، به‌طور متفاوتی به‌عنوان «مشغول» یا «ترسناک» نامیده می‌شوند. 

شیوع

شیوع تخمین زده شده اختلال شخصیت اجتنابی بر اساس یک نمونه فرعی احتمالی از بخش دوم تکرار بررسی ملی همبودی 5.2٪ بود. شیوع اختلال شخصیت اجتنابی در پیمایش ملی اپیدمیولوژیک الکل و شرایط مرتبط 2.4 درصد بود. بررسی شش مطالعه اپیدمیولوژیک (چهار مورد در ایالات متحده) شیوع متوسط ​​2.1٪ را نشان داد.

شکل‌گیری و روند

رفتار اجتنابی اغلب در دوران نوزادی یا کودکی با کمرویی، انزوا و ترس از غریبه‌ها و موقعیت‌های جدید شروع می‌شود. اگرچه کمرویی در دوران کودکی پیش‌آهنگ رایج اختلال شخصیت اجتنابی است، اما در بیشتر افراد با افزایش سن به تدریج از بین می‌رود. در مقابل، افرادی که به اختلال شخصیت اجتنابی مبتلا می‌شوند ممکن است در دوران نوجوانی و اوایل بزرگسالی که روابط اجتماعی با افراد جدید اهمیت ویژه ای پیدا می‌کند، به طور فزاینده ای خجالتی و اجتنابی شوند.

شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد در بزرگسالان، اختلال شخصیت اجتنابی کمتر آشکار می‌شود یا با افزایش سن از بین می‌رود. شیوع در بزرگسالان بالای 65 سال 0.8٪ برآورد شده است. این تشخیص باید با احتیاط زیاد در کودکان و نوجوانان استفاده شود، زیرا رفتار خجالتی و اجتنابی ممکن است از نظر رشدی مناسب باشد.

این اختلال می‌تواند در دوران کودکی ایجاد شود و نشانه‌های آن در کودکان 2 ساله نیز مشاهده شده است. با این حال، مانند سایر اختلالات شخصیت، اختلال شخصیت اجتنابی معمولاً فقط در بزرگسالان تشخیص داده می‌شود.

مسائل تشخیصی مرتبط با جنسیت

در نظرسنجی های جامعه به نظر می‌رسد اختلال شخصیت اجتنابی در زنان شایع‌تر از مردان است. این تفاوت جنسیتی در شیوع اندک است اما به طور مداوم در نمونه‌های بزرگ مبتنی بر جمعیت یافت می‌شود.

تشخیص‌های افتراقی

اختلال اضطراب اجتماعی.در اینجا به نظر می‌رسد همپوشانی زیادی بین اختلال شخصیت اجتنابی و اختلال اضطراب اجتماعی وجود دارد. پیشنهاد شده است که آنها ممکن است تظاهرات مختلفی از مشکلات اساسی مشابه را نشان دهند، یا اختلال شخصیت اجتنابی ممکن است شکل شدیدتری از اختلال اضطراب اجتماعی باشد. با این حال، تفاوت‌هایی نیز توصیف شده است، به ویژه در رابطه با خودپنداره (مانند عزت نفس و احساس حقارت در اختلال شخصیت اجتنابی).

مورد دوم شواهدی غیرمستقیم است زیرا نشان می‌دهد که خودپنداره منفی در اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است ناپایدار باشد و در نتیجه نسبت به اختلال شخصیت اجتنابی کمتر فراگیر و ریشه‌دار باشد. علاوه بر این، مطالعات نشان داده‌اند که اختلال شخصیت اجتنابی اغلب در غیاب اختلال اضطراب اجتماعی رخ می‌دهد و برخی از عوامل خطر جداگانه شناسایی شده‌اند که برای حفظ دو دسته تشخیصی جداگانه پشتیبانی می‌کنند.

آگورافوبیا. اجتناب هم اختلال شخصیت اجتنابی و هم آگورافوبیا را مشخص می‌کندو اغلب همزمان رخ می‌دهند. آنها را می‌توان با انگیزه اجتناب (به عنوان مثال، ترس از وحشت یا آسیب فیزیکی در آگورافوبیا) متمایز کرد.

سایر اختلالات شخصیتی و ویژگی های شخصیتی.سایر اختلالات شخصیت ممکن است با اختلال شخصیت اجتنابی اشتباه گرفته شوند زیرا ویژگی‌های مشترکی دارند. بنابراین، تمایز بین این اختلالات بر اساس تفاوت در ویژگی‌های اساسی آن‌ها مهم است. با این حال، اگر فردی دارای ویژگی‌های شخصیتی باشد که علاوه بر اختلال شخصیت اجتنابی، معیارهای یک یا چند اختلال شخصیت را نیز داشته باشد، همه آن‌ها قابل تشخیص هستند.

اختلال شخصیت اجتنابی و اختلال شخصیت وابسته هر دو با احساس بی‌کفایتی، حساسیت مفرط به انتقاد و نیاز به اطمینان مشخص می‌شوند. رفتارهای مشابه (به عنوان مثال، عدم ابراز وجود) و ویژگی‌ها (مانند عزت نفس و اعتماد به نفس پایین) ممکن است در هر دو اختلال شخصیت وابسته و اختلال شخصیت اجتنابی مشاهده شود، اگرچه سایر رفتارها به طور قابل توجهی واگرا هستند، مانند اجتناب از نزدیکی اجتماعی در اختلال شخصیت اجتنابی و نزدیکی جویی در اختلال شخصیت وابسته.

انگیزه‌های پشت رفتارهای مشابه ممکن است کاملاً متفاوت باشد. به عنوان مثال، عدم ابراز وجود در اختلال شخصیت اجتنابی بیشتر با ترس از طرد شدن یا تحقیر شدن مرتبط است، در حالی که در اختلال شخصیت وابسته انگیزه‌ی اصلی این است که فرد مراقبت و حمایت را از دست ندهد. با این حال، اختلال شخصیت اجتنابی و اختلال شخصیت وابسته ممکن است همزمان رخ دهند.

مانند اختلال شخصیت اجتنابی، اختلال شخصیت اسکیزوئید و اختلال شخصیت اسکیزوتایپی با انزوای اجتماعی مشخص می‌شوند. با این حال، افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی می‌خواهند با دیگران رابطه داشته باشند و تنهایی خود را عمیقاً احساس کنند، در حالی که افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید یا اسکیزوتایپی ممکن است از انزوای اجتماعی خود راضی باشند و حتی آن را ترجیح دهند.

اختلال شخصیت پارانوئید و اختلال شخصیت اجتنابی هر دو با بی‌میلی به اعتماد به دیگران مشخص می‌شوند. با این حال، در اختلال شخصیت اجتنابی، این بی‌میلی بیشتر به ترس از تحقیر یا ناکافی دیده شدن نسبت داده می‌شود تا ترس از نیت بد دیگران.

بسیاری از افراد دارای ویژگی‌های شخصیتی اجتنابی هستند. تنها زمانی که این صفات انعطاف‌ناپذیر، ناسازگار و پایدار باشند و باعث اختلال عملکردی قابل توجه یا پریشانی ذهنی شوند، باعث اختلال شخصیت اجتنابی می‌شوند.

تغییر شخصیت به دلیل شرایط پزشکی دیگر. اختلال شخصیت اجتنابی را باید از تغییر شخصیت به دلیل شرایط پزشکی دیگر متمایز کرد، که در آن صفات ظاهر شده پیامد فیزیولوژیکی مستقیم یک وضعیت پزشکی دیگر هستند.

اختلالات مصرف مواد. اختلال شخصیت اجتنابی نیز باید از علائمی‌که ممکن است در ارتباط با مصرف مداوم مواد ایجاد شود متمایز شود.

همبودی

سایر اختلالاتی که معمولاً با اختلال شخصیت اجتنابی تشخیص داده می‌شوند، عبارتند از اختلالات افسردگی و اختلالات اضطرابی، به ویژه اختلال اضطراب اجتماعی. اختلال شخصیت اجتنابی نیز معمولاً با اختلال شخصیت اسکیزوئید تشخیص داده می‌شود. اختلال شخصیت اجتنابی با افزایش نرخ اختلالات مصرف مواد با نرخی مشابه با شکل عمومی اختلال اضطراب اجتماعی همراه است.

سبب‌شناسی: چه چیزی باعث اختلال شخصیت اجتنابی می‌شود؟

تاکنون به طور کامل معلوم نشده است که چه چیزی باعث اختلال شخصیت اجتنابی می‌شود، اما معتقدند که ترکیبی از عوامل ژنتیک و عوامل محیطی است.

تجربه‌های آسیب‌زای اولیه و غفلت دوران کودکی ممکن است با ایجاد AVPD مرتبط باشد. تحقیقات نشان می‌دهد که کودکانی که مراقبان خود را فاقد محبت و تشویق می‌بینند و/یا طرد شدن را از جانب آنها تجربه می‌کنند، ممکن است در معرض خطر بیشتری باشند.

کودکانی که سوء‌استفاده، غفلت و در کل سطح پایین‌تری از مراقبت را تجربه می‌کنند، همینطور هستند. در پاسخ به این تجربه‌ها، کودکان ممکن است از معاشرت با دیگران به عنوان یک راهبرد مقابله‌ای، اجتناب کنند.

بنابراین مانند تمام اختلالات شخصیت، AVPD  دارای طیف وسیعی از علل بالقوه است و به احتمال زیاد توسط ترکیبی از عوامل، به طور بالقوه شامل موارد زیر ایجاد می‌شود:

• ژنتیک. مطالعات نشان داده شده است که AVPD ارثی است، اما مطالعات نشان می‌دهد که یک تعامل پیچیده بین ژنتیک و محیط در ایجاد AVPD وجود دارد.
• سبک دلبستگی. سبک دلبستگی اجتنابی، که با خودپنداره منفی و ترس از صمیمیت عاطفی مشخص می‌شود، ممکن است در ایجاد AVPD نقش داشته باشد.
• سوء استفاده. بی‌توجهی و سوء‌استفاده عاطفی، به ویژه، با AVPD مرتبط است.
• رابطه والدین. افراد مبتلا به AVPD به یاد می‌آورند که والدینشان نسبت به دیگران طردکننده‌تر و کمتر محبت‌آمیز و تشویق‌کننده هستند. با این حال، سوگیری یادآوری ممکن است به برخی از تفاوت ها کمک کند.

اختلال شخصیت اجتنابی چگونه درمان می‌شود؟

روان‌درمانی موثرترین درمان برای APD است. درمانگر شما ممکن است از روان‌درمانی روان‌پویشی یا رفتاردرمانی شناختی استفاده کند. هدف درمان این است که به شما کمک کند باورهای ناخودآگاه خود را در مورد خودتان و اینکه دیگران شما را چگونه می‌بینند شناسایی کنید. همچنین هدف آن کمک به عملکرد بهتر اجتماعی و کاری است.

روان‌درمانی روان‌پویشی

درمان روان‌پویایی نوعی روان‌درمانی است. این درمان به شما کمک می‌کند تا از افکار ناهشیار خود، آگاه شوید. درمان روان‌پویایی می‌تواند به شما کمک کند تا درک کنید که چگونه تجربیات گذشته بر رفتار فعلی شما تأثیر می‌گذارد.

این درمان به شما امکان می‌دهد دردها و تعارض‌های عاطفی گذشته را بررسی و حل کنید. سپس می‌توانید با دید سالم‌تری نسبت به خودتان و اینکه دیگران شما را چگونه می‌بینند، به جلو حرکت کنید. روان‌درمانی روان‌پویشی نتایج پایدار با مزایایی را ایجاد می‌کند که پس از درمان ادامه می‌یابد.

درمان شناختی رفتاری

درمان شناختی رفتاری (CBT) شکل دیگری از روان‌درمانی است. در CBT درمانگر به شما کمک می‌کند تا باورها و فرآیندهای فکری ناسالم را بشناسید و جایگزین کنید. درمانگر شما را تشویق می‌کند که افکار و باورهای خود را بررسی و آزمایش کنید تا ببینید آیا آن‌ها مبنای واقعی دارند یا خیر. آن‌ها همچنین به شما کمک می‌کنند تا افکار جایگزین و سالم‌تری ایجاد کنید.

دارو

FDA هیچ دارویی را برای درمان اختلالات شخصیت تایید نکرده است. با این حال، در صورت ابتلا به افسردگی یا اضطراب، پزشک ممکن است داروهای ضد افسردگی تجویز کند.

¹Lampe, L., & Malhi, G. S. (2018). Avoidant personality disorder: current insights. Psychology research and behavior management, 11, 55–66. https://doi.org/10.2147/PRBM.S121073
²American Psychiatric Association. (2013). Diagnostic and statistical manual of mental disorders (5th ed.). 672, 673 https://doi.org/10.1176/appi.books.9780890425596
³American Psychiatric Association. (2013). Diagnostic and statistical manual of mental disorders (5th ed.). 673, 674 https://doi.org/10.1176/appi.books.9780890425596
⁴Lampe L, Malhi GS. Avoidant personality disorder: current insights. Psychol Res Behav Manag. 2018;11:55-66, https://doi.org/10.2147/PRBM.S121073
⁵American Psychiatric Association. (2013). Diagnostic and statistical manual of mental disorders (5th ed.). 674 https://doi.org/10.1176/appi.books.9780890425596
⁶Lampe, L., & Malhi, G. S. (2018). Avoidant personality disorder: current insights. Psychology research and behavior management, 11, 55–66. https://doi.org/10.2147/PRBM.S121073
⁷Jacob, C. P., Gross-Lesch, S., Reichert, S., Geissler, J., Jans, T., Kittel-Schneider, S., Nguyen, T. T., Romanos, M., Reif, A., Dempfle, A., & Lesch, K.-P. (2016). Sex- and Subtype-Related Differences of Personality Disorders (Axis II) and Personality Traits in Persistent ADHD. Journal of Attention Disorders, 20(12), 1056–1065. https://doi.org/10.1177/1087054714521293
⁸Lampe, L., & Malhi, G. S. (2018). Avoidant personality disorder: current insights. Psychology research and behavior management, 11, 55–66. https://doi.org/10.2147/PRBM.S121073